Het duo achter Juicy: Sasha Vovk en Julie Rens (31). Twee Bruxelloises die dit voorjaar hun debuutalbum Mobile op de wereld loslieten.
Sofie Coreynen
Julie: “We leerden elkaar kennen in 2011 tijdens de jazzlessen op het conservatorium. Ondertussen zongen we al samen in verschillende gospel- en soulprojecten en sinds 2015 vormen wij Juicy. Het begon als een project voor een expo. Het thema was ‘ongemak’ en we coverden toen misogyne nummers uit de jaren 90.”
Sasha: “We hebben zo vaak op die lyrics gedanst toen we jonger waren, dus dat is wel even slikken.” Julie: “Na de expo ging alles snel en zijn we veel beginnen optreden. Ik denk dat we er ondertussen 400 optredens op hebben zitten. Onze eerste EP kwam in 2018 uit en in maart hadden we dan de releaseparty voor ons album MOBILE. Het is een mix van jazz harmony en hiphop rhythm en we namen het op met een liveorkest. Dus dat akoestische sluit mooi aan bij de elektronica. Er zitten veel contrasten in. We gaan van een symfonisch arrangement met autotune voor de stemmen over naar een trashy rocknummer.”
Sasha: “Het is een album zonder compromissen. Zonder te kijken naar wat catchy zou zijn, wilden we echt de songs schrijven en de sonoriteit die wij willen horen.” Julie: “We zijn zelf fan van Rosalía. Haar nieuwe album is heel authentiek. Of iemand als Björk is ook enorm inspirerend. Ik zag dat ze nu op tour is met een flute band, dat zien wij ook wel zitten. We houden van muzikanten die iets sterks en unieks brengen en niet zomaar muziek schrijven naar de verwachtingen van mensen.”
Lees ook: Pegging: de nieuwste sekspositie waar iedereen het over heeft
Sasha: “Het is niet zo dat we feminisme bewust in onze songs verwerken, maar na de shows komen er veel meisjes naar ons toe
die ook iets vol power en durf willen doen. Als we een rolmodel kunnen zijn om iemand te overtuigen om sterk te zijn of iets te realiseren dan doe ik dat met plezier.”
Julie: “Wanneer vrouwen op een podium staan, zingen ze meestal, maar er zijn steeds meer vrouwelijke muzikanten. Dat zien we ook de laatste jaren in de jazzopleidingen. Vroeger kozen vrouwen er altijd voor om vocaliste te worden, maar daar zien we veel verandering in komen. We staan te springen om onze songs live te brengen, naar concerten te gaan, uit te gaan… Onze angst is dat mensen te braaf zijn geworden, we zijn het ondertussen allemaal gewoon om thuis te blijven. Dit is echt een probleem: mensen kopen geen tickets meer om naar concerten te gaan. Zalen zijn halfleeg, de sfeer is weg. We moeten ons nachtleven terugbrengen. Het zal wel niet meer als voorheen zijn, we moeten een nieuwe manier vinden om uit te gaan. Wijzelf drinken bier en gaan naar concerten, we zijn geen clubbers.”
Dana Montana: Dj Dana Montana verhuisde op haar 13de van Oekraïne naar België. Je kan haar deze zomer nog bewonderen op Pukkelpop.
Sofie Coreynen
“Ik begon rond mijn 20ste met draaien, nadat ik voor het eerst op een rave was. Ik was toen zo onder de indruk van de krachtige muziek en de kledingstijl van de mensen, dat ik zelf ook in het circuit wilde belanden. Het was een compleet nieuwe wereld voor mij, want ik ging daarvoor eigenlijk nooit uit. Ik was helemaal niet bekend met elektronische muziek of nog nooit naar een rave geweest. Als ik al uitging, dan was het meestal naar punkoptredens, maar echt clubben hoorde daar niet bij. Ik wist ook niet dat dat op een undergroundmanier bestond. Het enige beeld dat ik van het uitgangsmilieu had, was slechte stijl en feestmuziek. Voor mij was het dus een aangename verrassing om te ontdekken dat de ravescene totaal verschilt van de clubscene. Hier ligt mijn comfortzone, omdat dit gelijkaardig is aan de punk- of rockoptredens waar ik naartoe ging. Het zijn zelfs vaak ook
dezelfde mensen die in dit wereldje zitten.
Ik groeide op in Oekraïne en verhuisde op mijn 13de naar België. Zeker de eerste weken, nadat de oorlog was begonnen, gaven mij
een wrang gevoel, alsof alles zijn betekenis verliest. Maar tegelijkertijd zit je in een situatie waarin het leven doorgaat. Al mijn optredens staan al gepland en veel mensen verwachten mij of kijken er naar uit om mij te zien… Als ik zie hoe sterk de mensen zijn in Oekraïne, zelfs mijn oma is steeds naar haar werk blijven gaan, dan kan ik het mij zeker niet permitteren om gewoon te blijven zitten en het hoofd te laten hangen. Daarmee help je niemand, al zeker niet de mensen die op je rekenen of naar je opkijken. Ik vond dit een belangrijk punt om, weliswaar met een zwaar hart, toch mijn werk te blijven doen.
Deze lente en zomer zijn de drukste periodes van mijn carrière tot nu toe. Er staan heel veel dingen op de planning, maar twee die
er voor mij bovenuit steken: ik ga draaien op de opening van DC10 Ibiza en dan natuurlijk ook Pukkelpop en Tomorrowland. Festivals die zelfs mijn moeder en vrienden in Oekraïne kennen, dus dat is heel speciaal. Ik neem mijn mama ook mee om deze dag te ervaren, het is een heel mooie gebeurtenis. Met mode en stijl ben ik veel bezig, voor mij is dat een creatieve output. Het visuele aspect, wat je draagt en hoe je jezelf presenteert, vind ik dan ook een belangrijk onderdeel van deze job. Draaien zie ik dan ook niet alleen als een breed platform waarmee ik mijn muziek kan laten horen, ik hou ook van bewegen en van het verbinden met mensen. Dit zijn allemaal verschillende attracties van de speeltuin, waarin ik werk. Muzikanten zijn vaak synoniem met opvallende outfits en signature looks dus ik ben altijd zelf geïnspireerd geweest door excentrieke muzikanten zoals bijvoorbeeld Nina Hagen. Ik droom ervan om meer eigen muziek uit te brengen.
Lees ook: Hoe de beste versie van jezelf te zijn in elke fase van je menstruatiecyclus
Er zijn twee releases van mij uitgekomen, de laatste net begin april op He.She.They., een uniek LGBTQIA+- platform voor muzikanten en performers. In de toekomst wil ik meer bezig zijn met verschillende genres als techno en house. Deze zomer is op vlak van draaien al één grote droom die uitkomt. Het is echt spannend, want ik wil hiermee verder blijven gaan. Vaak krijg ik berichtjes van mensen die op de één of andere manier geïnspireerd of empowered zijn door mijn set of die speciaal voor mij komen kijken als ik in een bepaalde stad kom. In Zuid-Amerika zijn er mensen die vrijwel allemaal voor mij komen en daar zag ik ook verschillende mensen die hun gezicht blauw schminken (één van Dana’s signature looks) en mij dan een foto sturen van hun ode aan mijn geschilderde looks. Ik denk dat mijn fascinatie met make-up gecombineerd met performen op het podium komt van RuPaul’s Drag Race. Er zaten ook een paar queens bij die ook dj waren. Iemand als Juno Birch is ook een grote inspiratiebron voor mij. En natuurlijk camp en technicolor vintage films zoals What a Way to Go met Shirley McClaine, ze draagt in de prent een volledig roze look, tot haar kapsel toe. Of Funny Face met Audrey Hepburn. Ik hou van over the top dingen uit de jaren 50 en 60.”
Emily Jeanne (30): DJ en producer, ze spendeert haar tijd momenteel tussen de Fuse in Brussel en clubs in Berlijn.
Sofie Coreynen
“Ik ben precies 7 jaar geleden naar Berlijn vertrokken. Mijn studies hadden niets te maken met muziek, maar ik kon er een stage doen bij distributie- en muzieklabel !K7 Music. Zo ben ik daar in de undergoundscene terechtgekomen. Ik had hiervoor wel eens gedraaid en wat feestjes opgeleukt met muziek, maar dat was nooit met een doel. Het heeft lang geduurd vooraleer ik het zelfvertrouwen had opgebouwd om hierin verder te gaan. In 2018 ben ik dan mijn eigen muziek beginnen producen. Dat is zowat het ding in deze scene, je wordt veel sneller geboekt als je zelf al producties hebt gemaakt, tenzij je heel hard netwerkt of bezig bent met je imago.
Dingen die ik niet doe, ik spreek echt met mijn muziek. Dus net voor de pandemie heeft een label mijn album uitgebracht. Een verschrikkelijke timing, want niemand kon het ergens draaien. Ikzelf ook niet. Het album heeft bloed, zweet en tranen gekost, ik heb alles zelf gedaan, dus dit was enorm frustrerend. Door mijn huidige label ben ik in België dan aangesproken om resident te worden van de Fuse.
Ik ging daar vroeger zelf vaak uit en nu, tien jaar later, heb ik een foto gepost met how it started and how its going onder. Daarna zaten we weer in lockdown, dus ik ben heel opgelucht dat we terug van start konden gaan. Twee maanden geleden draaide ik voor het eerst in Berlijn, een mijlpaal want dit is de stad waar alles voor mij begonnen is. Ik sta er deze zomer nog voor verschillende shows geboekt en daar kijk ik enorm naar uit. Je moet weten dat ik heel onzeker ben, ik ben sinds de oorlog in Oekraïne in een soort van existentiele crisis beland… Mijn mama is een vluchtelinge uit Vietnam en ik heb als kind veel moeten horen dat ik beter ‘terug naar mijn land kon gaan’. Ik stelde mij vragen over waar mijn land dan was en wie ik zelf was? Dat heeft mij in veel zaken tegengehouden, ook met draaien. Ik durf mijn plaats moeilijk opeisen.
Lees ook: Haal het maximum uit 24u in Parijs
Ik heb ondertussen een stuk of 15 tracks uitgebracht en het heeft mij veel moeite gekost om tegen mezelf te zeggen: je verdient dit, je hebt er hard genoeg voor gewerkt. Ik ben heel fier op wat ik heb bereikt. Ik heb geen muzikale opleiding, maar op een bepaald moment moet je het gewoon loslaten en ervoor gaan. Dat is het leuke aan techno en experimentele muziek: het is ook gewoon experimenteel, het is een machine die praat tegen mij. Ik ben daar al mijn hele leven door gefascineerd. Mijn vader had vroeger een drukkerij en de repetitieve geluiden van de drukpersen vond ik toen al boeiend. Ik herkende hetzelfde ritme toen
ik de eerste keer in Berghain binnenkwam, de befaamde club in Berlijn. Een wereld van geluid die mij hypnotiseert.”
Gustaph & Jaouad Alloul (41) en (36): Hun queer DJ-set met live vocals staat deze zomer in het teken van hun ‘Revolution Tour’.
Sofie Coreynen
Gustaph: “Ik leerde Jaouad kennen tijdens de Pride in Antwerpen, hij had toen iets a capella gezongen en ik was onder de indruk van zijn stem. Via gemeenschappelijke vrienden zijn we elkaar beginnen volgen op Instagram en toen zaten we eens samen. Er was meteen een klik.” Jaouad: “Ik deed de laatste jaren veel aan introspectie over hoe ik mij voelde en ik had er echt nood aan om dingen naar buiten te projecteren. Stef heeft jarenlang opgetreden met Hercules & Love Affair. Dus nadat ik met hem had samengezeten, zijn wij samen beginnen schrijven aan een nummer: When no one is around. Het is upbeat, maar het gaat over wie je bent wanneer er niemand kijkt. Dan ben je altijd meer jezelf. We treden deze zomer op met ‘The Revolution Tour’ en ik heb best wat zenuwen, want het is de eerste keer dat ik live op podium nieuwe muziek ga brengen. We zijn beiden vocalisten, maar ook mc’s, we zitten met het dansgegeven dus als het publiek na het eerste nummer helemaal mee is, dan zit het goed. Als wij ons
amuseren op het podium, dan wil het publiek daarbij horen. Ik kijk er enorm naar uit om
samen op een vibe te zitten.”
Gustaph: “We hebben beiden een zekere expertise, waarmee we weten hoe we dingen moeten oplossen op podium. Ik ben al
een paar jaar bezig met vocal dj-sets en nu met Jaouad erbij kunnen we alles combineren. Humor speelt een rol in onze communicatie en mensen zien dat ook: ze willen zich amuseren.”
Jaouad: “Samen optreden is ook een safe space, ik ben queer as fuck en ik kom er in alles wat ik doe voor uit, maar in dit project kan ik helemaal mijzelf zijn. But don’t tell my wife. (lacht) Ik wil met onze set mensen verbinden. Dikwijls zie je kliekjes op festivals, maar met onze set wil ik mensen aanmoedigen om eens te dansen met iemand die je niet kent. Stef zijn werk als producer komt hier ook sterk in naar voren, er zijn weinig queer producers dus dit is een goede representatie omdat de dj-wereld
soms toxisch kan zijn.”
Gustaph: “Ik ben persoonlijk pas laat beginnen uitgaan. Met Hercules & Love Affair startte ik toen ik net uit een relatie kwam, dus het was even alle remmen los en dat was fantastisch. Wij traden toen voornamelijk op in clubs, en het feest ging daarna nog lang door.”
Jaouad: “Één van de muziekgenres die ons samengebracht, is disco. 15 jaar geleden werkte ik op de Studio 54-feestjes in
Antwerpen als drag queen. En wat ik ook leuk vond, was de dresscode; jeans was niet toegelaten want mensen werden aangemoedigd om zich op te kleden. Deze periode was voor mij een hele leuke tijd in het nachtleven.”
