Veronique, 33, gescheiden, twee dochters, woont al tweeënhalf jaar samen met haar moeder
“Ik ben 33 en ik heb maar één grote droom: weer onafhankelijk worden. Dat betekent dat mijn moeder het huis uit moet. Ik wil niet meer dat ze de was voor me doet of vriendschap sluit met de andere moeders aan de school poort van mijn dochters. Oorspronkelijk heb ik haar zelf gevraagd om hier te komen wonen.
Sinds mijn scheiding van de vader van mijn dochters redde ik het niet meer. Financieel niet, en emotioneel ook niet. Op een avond, toen de babysit van de jongste me in de steek liet, ging ik door het lint. Ik weet nog dat ik mijn moeder belde en dat ze tegen me zei: ‘Droog je tranen, mama komt eraan!’ De volgende dag kwam ze, met de trein, en ze nam met een het roer in handen. Ik had geen babysit meer nodig, want ‘Oma Poppins’ kwam ons redden. Mijn kinderen waren dolgelukkig, en ik ook. En mijn moeder leek opeens vijftien jaar jonger! Eindelijk kon ik op adem komen. Als ik ’s avonds thuiskwam van mijn werk hadden de meisjes hun pyjama al aan. Ik hoefde ze alleen maar een zoen te geven en daarna kon ik mijn voeten onder tafel schuiven.
Maar wat een tijdelijke oplossing had moeten zijn, bleef maar duren. De maanden verstreken en ons leven, met drie generaties onder één dak, werd heel gewoon. Eigenlijk wilde ik ermee ophouden, maar ik wist niet hoe ik dat tegen mijn moeder moest zeggen. Als ik erover begon, viel ze me meteen in de rede: ‘Zolang jij nog zo zwak staat, blijf ik om voor je te zorgen.’
Ergens besefte ik wel dat zij mij meer nodig had dan ik haar. Sinds de dood van mijn vader was ze alleen, en bij ons had ze weer een thuis gevonden. Maar ze verstikte me. Ik wilde weer een eigen leven gaan leiden. Ik wilde verliefd worden, een relatie hebben. Bovendien had ik het gevoel dat ik het steeds minder alleen redde. Ik had ook de indruk dat mijn moeder mijn plaats begon in te nemen. Ze was vaker met de kinderen bezig dan ik, ze was ook extra moederlijk… Hoe kon ik haar vragen om te vertrekken, terwijl ze er meteen stond toen ik haar nodig had?
Hoe kon ik haar aan de deur zetten nu ze haar eigen huis verhuurd had? Uiteindelijk sprak ik er met mijn ex over, en we besloten om voor co-ouderschap te gaan. Hij is daar eindelijk klaar voor, en zijn nieuwe vriendin ook. En ik ben er méér dan klaar voor om een nieuw leven als alleenstaande moeder te beginnen, en te genieten van mijn kinderloze weken. Mijn moeder heeft dus echt geen reden meer om te blijven. Dat lijkt ze begrepen te hebben: als alles goed gaat, vertrekt ze volgende maand. Ik weet dat ze er bang voor is, maar ze heeft een eigen leven in de stad waar ze woont. Het wordt tijd om de navelstreng door te knippen, zowel voor haar als voor mij.”
Roxanne, 38, vrijgezel, geen kinderen, woont al vijf jaar samen met haar moeder
Mijn vader ging weg bij mijn moeder toen ze zwanger was van mij. Ze heeft keihard moeten vechten om me groot te brengen, en ik probeer al mijn hele leven om haar alles terug te geven wat ze mij gegeven heeft. Daarom woont ze nu al vijf jaar bij mij. Ze kwam naar me toe omdat ze gebroken had met mijn stiefvader, bij wie ze jaren had gewoond.
Ik herinner me nog hoe ze met haar koffers voor de deur van mijn studio stond, uitgeput. Ze zag er niet uit. Zelf had ik het prima: ik was jong, verdiende goed de kost en ging veel uit. Ik was nauwelijks thuis, dus kon ze toch net zo goed bij mij komen wonen? Ze kreeg mijn bed, en zelf sliep ik op de sofa in de woonkamer; ’s morgens rook het heerlijk naar koffie en toast, en ik voelde me weer een beetje kind.
De dagen verstreken en er veranderde niets. Mijn moeder was heel bescheiden, en ik wilde haar niet onder druk zetten. De eerste weken durfde ze nauwelijks haar spullen uit te pakken; ze bleef maar zeggen dat het tijdelijk was. Maar we wisten allebei dat ze niet rondkwam van haar loon. Uiteindelijk pakte ze haar koffers uit en maakte ze mijn huis tot haar thuis. Ik zag wel wat er gebeurde, maar ik stond er niet echt bij stil: ik had net iemand leren kennen op wie ik stapelverliefd was… Maar die man liet me van de ene dag op de andere vallen, en het was heel pijnlijk om weer naar huis terug te keren.
Ik was 33, en de enige die ’s avonds op me zat te wachten, was mijn moeder. Ik had echt het gevoel dat ik weer kind aan het worden was. Mijn moeder, die heel wat verdriet in haar leven had meegemaakt, keek me droevig aan, alsof mijn leven een herhaling was van het hare. De sfeer in huis werd er niet beter op. Hoe meer ze me vertroetelde, hoe dieper ik in de put sukkelde. Zo nu en dan werd ik weer de rebelse tiener, waarschijnlijk om me af te zetten tegen de verstikking. Maar ik wilde haar ook geen verdriet doen…
Nu is er een nieuwe man in mijn leven. Hij heeft net een scheiding achter de rug, dus we doen het kalm aan. Het samenwonen met mijn moeder wordt steeds moeilijker. Het weegt zwaar dat ze van mij afhankelijk is om te kunnen leven. Niet alleen financieel: alles draait om mij. Alsof ze haar eigen leven op een laag pitje heeft gezet. Ik ben bang om haar pijn te doen, maar ik zie wel dat de situatie ongezond is, en zelfs schadelijk voor mij.”
Mona, 35, getrouwd, twee kinderen, woont al drie jaar samen haar moeder
“Toen ik klein was, was mijn moeder er vaak niet. Ze werd snel verliefd, en pakte dan probeemloos haar koffers en vertrok. Voor haar ging liefde voor alles, zelfs voor ons. Mijn zus en ik leerden al snel ons zonder haar te redden. Onze vader woonde in Spanje met zijn nieuwe vrouw. Als mama terugkwam van haar reizen, was het feest. Dan leefde ze alleen voor ons. Tot ze weer verliefd werd.
Ze woont nu al drie jaar bij ons. Mijn man, die een engel vol geduld en verdraagzaamheid is, stelde indertijd voor om haar in huis te nemen, omdat ze op straat stond na de laatste mislukte affaire. Maar nu droomt hij maar van één ding: dat ze weer vertrekt. Ik kijk met angst uit naar de dag dat ze het huis verlaat. Ze is nu bijna zeventig en heeft geen pensioen. Ze werkte indertijd in de immobiliënsector, maar ze heeft al haar contacten verloren. Ik weet niet hoe het verder moet. Ik ben bang dat mijn huwelijk stukloopt én bang om mijn moeder in de steek te laten. Want de rollen zijn omgedraaid: ik ben het nu die voor haar zorgt. Mijn zus woont in Amerika – ik denk dat ze vertrokken is omdat ze afstand wilde nemen. Ze stuurt me vaak geld, dat is haar manier om haar steentje bij te dragen…
Ik wil niet klagen, want door samen in een huis te wonen, zijn mijn moeder en ik dichter bij elkaar gekomen. Maar ik ben bang dat het op een dag toch op ruzie uitdraait. In het begin vond ik het heerlijk dat ze er altijd was voor de kinderen. Ik weet dat ze zich daardoor minder schuldig voelt. Mijn afwezige moeder wilde de ideale grootmoeder worden. Een soort verzoening via de volgende generatie. Maar ze overdrijft. En alles begint steeds zwaarder te wegen.
Mijn man en ik maken steeds vaker ruzie. Hij is het beu, vindt dat ik haar vertroetel. Hij steunt me minder en minder. Mijn moeder heeft veel kritiek op hem, en hij begint haar van repliek te dienen. Op alles heeft hij iets aan te merken: haar parfum, haar rare trekjes… Ik begrijp het wel; hij heeft er genoeg van. Maar ik neem het hem kwalijk. Ze is míjn moeder en hij heeft niets te zeggen over haar! Ik weet dat ze elkaar eigenlijk wel mogen, maar het wordt steeds moeilijker. Er moet een andere oplossing komen.
Mijn man heeft me zelfs voor een ultimatum gesteld: ‘Je moeder of ik.’ Ik weet dat ik mijn gezin moet laten voorgaan. Voor mijn moeder kwam ik trouwens altijd op de tweede plaats… Het wordt tijd dat ik volwassen word en in de eerste plaats aan mezelf denk, en aan mijn relatie.”
Vond je dit interessant? Lees dan ook: Wie zijn de sluwe mannen die tegelijkertijd meerdere relaties hebben? & Dit is alles wat je moet weten over probiotica en prebiotica.
