Émilie Dequenne: we volgden en bewonderden haar al vanaf haar zeventiende, toen ze schitterde in Rosetta, bekroond met de Gouden Palm in Cannes in 1999. Ze overleed op 43-jarige leeftijd aan een zeldzame kanker, waar ze twee jaar lang dapper tegen streed. Voor altijd blijft ze het toonbeeld van passie, engagement en een zeldzame gevoeligheid.
Op haar zeventiende stapte ze via de grote poort een andere wereld binnen. Voor Rosetta, haar allereerste film, werd ze meteen bekroond met de award voor Beste Actrice in Cannes. We herinneren ons die iconische foto van haar, omringd door de regisseurs Luc en Jean-Pierre Dardenne, na de prijsuitreiking. De ‘broers’, zoals ze hen noemde, waren haar filmvaders.
Toen we haar destijds ontmoetten, voelden we haar warmte meteen. Émilie was als een snoepje. Lief, spontaan, ontwapenend. Voor het eerst bereikte een Belgische actrice, uit Henegouwen dan nog wel, het hoogste podium. En heel België sloot haar in het hart, als een dochter, als een zus. En zo bleven we haar zien, vijfentwintig jaar lang.
Lukas Dhont, regisseur van Close, vergeleek haar met Kate Winslet. En terecht. Ze hoorde in dat rijtje van grote actrices. Hollywood trok haar niet echt aan, al genoot ze ervan om de Oscars een keer van dichtbij mee te maken.. Achter de roem aanhollen deed ze niet. Maar films maken die ertoe doen, met mensen die ze bewonderde: dat was haar drijfveer.
Émilie was het leven. Vrolijk, kleurrijk, vol energie. We hebben haar vaak ontmoet tijdens interviews en fotosessies, waarin we samen werkten en lachten. Eind 2023 vertelde ze openhartig dat ze ziek was, getroffen door corticosurrenaalcarcinoom, een uiterst zeldzame kanker die slechts één op een miljoen mensen treft. Na maanden van zware behandelingen was er goed nieuws: in april 2024 kondigde ze aan in remissie te zijn. We hielden contact, stuurden elkaar berichten op Instagram. En toen de ziekte terugkwam, bleef ze elke steunbetuiging liken. Van bijna iedereen.
Een van onze laatste gedeelde passies was de muziek van Chappell Roan. Dus vandaag, voor jou, Émilie, luister ik de hele dag naar Femininomenon. Omdat je een fenomenale vrouw was, en dat altijd zal blijven.
