Janelle Monáe – The Age of Pleasure
Janelle Monáe Robinson wordt wel eens de meest revolutionaire artiest van de VS genoemd. Dat komt door haar unieke, atypische mix van funk, rock, hiphop, soul en r&b die steeds out-of-the-box is: niet mainstream maar ook niet underground.
Op haar 37ste draait de wereld van de Amerikaanse superster rond genieten. Eén van de motivaties voor het maken van een vierde album: ze wilde het materiaal kunnen spelen op feestjes. Het 14 tracks tellende The Age of Pleasure beschrijft ze als een liefdesbrief aan de diaspora. We horen een scala van geluiden uit de zwarte diaspora: Afropop, Caraïbische ritmes, reggae, house en hiphop. “Met alles wat er gaande is in de wereld is dit ons moment om samen adem te halen en om zonder terughoudendheid te genieten en te leven”, zegt Monáe. Haar mentor Prince zou trots geweest zijn.
Janelle Monáe, The Age of Pleasure, (Atlantic Records).
PJ Harvey – I Inside The Old Year Dying
In een carrière die één lang radicaal traject lijkt, rijst de vraag of de Britse artieste PJ Harvey nog kan verrassen. Met het nieuwe album I Inside The Old Year Dying beantwoordt ze die vraag vanaf de eerste noten.
Na de vaak rauwe anthems van vorig album The Hope Six Demolition Project is het niet onverwacht dat Harveys songschrijven een meer naar binnen gekeerde richting zou inslaan. Weinigen zullen echter een zo minimalistische wending hebben verwacht: het duurt even voor het oor zich aanpast aan de stilte. Het album is opgenomen met producers Flood en John Parish, haar vaste medewerkers, en is geïnspireerd op Harveys epische gedicht Orlam.
Harveys stem is in de loop der jaren een intenser en zuiverder instrument geworden. Ze wordt prachtig aangevuld door het gebruik van warme tonen van jaren 70-synthesizers. Met dit project keert de singer-songwriter terug naar haar roots, geïnspireerd door Nina Simone en Bob Dylan, en biedt fans naar eigen zeggen “een rustplaats, een troost, een balsem.”
PJ Harvey, I Inside The Old Year Dying, (Partisan Records).
Arlo Parks – My Soft Machine
Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho oftewel Arlo Parks was één van de zeldzame artiesten die midden in een pandemie opdook en de juiste woorden vond om de gevoelens van een kwetsbare jeugd te beschrijven. Op amper 20-jarige leeftijd nam ze met haar gouden stem de neo-soul scene over en werd Parks het symbool van de groove revival in de Britse scene.
Haar sublieme debuut Collapsed In Sunbeams leverde haar op 21-jarige leeftijd de Mercury Music Prize op. Afgelopen herfst annuleerde Parks haar tournee om haar geestelijke gezondheid te beschermen, maar het nieuwe album is er één vol hoop. Op de songs doordrenkt met poppy grooves, warme r&b-ritmes en zelfs wat psychedelische gitaarriffs zingt Parks liefdevolle woorden over trauma’s, mentaal welzijn, zelfacceptatie en eerste ware liefdes.
De twaalf nummers zijn fascinerend, doordacht en gelaagd. De kers op de taart is een optreden in Ancienne Belgique in Brussel op 15 september.
Arlo Parks, My Soft Machine, (Transgressive Records).
