* De namen van de vrouwen zijn om privacyredenen gefingeerd, de verhalen uiteraard niet.
Frauke (38)
“Ik weet nog goed dat ik ’s ochtends wakker werd en me anders dan anders voelde. Mijn borsten deden pijn en zagen er plots uit als twee meloenen. Ik had ook totaal geen honger wat niet mijn gewoonte is. Ik was 27 jaar, had een spiraal en geen vaste partner dus ik stond er oorspronkelijk niet bij stil dat ik zwanger kon zijn. Toen de ‘symptomen’ bleven aanhouden, ging ik naar de dokter die me meteen vroeg of ik niet zwanger was. Een test toonde aan dat ik al vier weken ver was. Mijn wereld stortte in.
Ik had nog gerookt en gedronken! Ik werkte maar deeltijds in het onderwijs en woonde nog steeds samen met drie huisgenoten! Ik wist stiekem niet eens zeker wie de vader was. Ik had toch een spiraal?! Hoe kon dit nu gebeuren? Een paar dagen flippen later, wist ik nog steeds niet wat te doen. Een abortus op je 16de valt immers makkelijk uit te leggen, maar op je 27ste? Ik was in principe oud (maar zeker en vast niet wijs) genoeg om voor een kind te zorgen. Het dilemma woog als een zware last op mijn schouders. Ik voelde me niet klaar, wou al helemaal geen alleenstaande moeder worden, had er ook de financiële middelen niet voor en al zeker niet de gezins- en thuissituatie. Maar kon ik het wel verantwoorden naar mezelf toe?
Uiteindelijk heeft een documentaire over armoede in Vlaanderen de doorslag gegeven om het vruchtje weg te laten halen. Ik kom zelf uit een arme familie en weet dat kinderen het nog moeilijker maken om die spiraal te doorbreken. Mijn moeder heeft mijn broers en mij alleen opgevoed, ik wéét wat voor een impact dat heeft. Niet alleen op haar, maar ook op ons. Zo kon ze bijvoorbeeld niet voltijds werken omdat ze geen geld voor de crèche had. Wat ervoor zorgde dat ze haar rekeningen met moeite kon betalen, wij soms dagen conserven moesten eten en zij in een diepe depressie sukkelde. Dat wou ik mezelf en mijn kind niet aan doen.
De ingreep stelde niet veel voor, al ben ik er lang mentaal slecht van geweest. Ik voelde mij enorm schuldig, wat trouwens deels te maken heeft met de veroordelende houding van de zorgverleners in de abortuskliniek. Spijtig vind ik dat, want ze hebben geen idee uit wat voor situatie iemand komt en waarom je die keuze maakt. Het was een moeilijke beslissing, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik denk dat ik me anders nog veel schuldiger had gevoeld.”
Unsplash
Renée (31)
“Abortus was voor mij zeker een goede keuze omdat ik op dat moment in mijn leven eigenlijk niet in een waardevolle relatie zat met iemand die ook potentieel een goede vader zou geweest zijn. Daardoor waren de zorgen voor het kindje waarschijnlijk volledig op mij gevallen als 20-jarige student. Ik had mijn studies niet kunnen afmaken waardoor ik het kindje geen goede en financieel veilige toekomst had kunnen geven. De baby zou al met minder kansen aan het leven begonnen zijn.
Op dat moment was er in mijn leven geen plaats voor een baby en hoe egoïstisch dat ook klinkt, dat had zeker ook gevolgen gehad voor het kindje, dat ik absoluut niet zo’n toekomst wilde toewensen.
Ik ben heel dankbaar dat een abortus bij ons mogelijk is en niet té veel drempels omvat. Je zal nooit iemand tegenkomen die een abortus met plezier heeft laten uitvoeren en dat is bij mij zeker ook niet het geval. Ik zal het nooit vergeten en sta af en toe stil bij de leeftijd die het kindje intussen had gehad. Ik kan me echter niet voorstellen dat ik effectief een kind van 11 had gehad op dit moment en sta nog steeds achter de keuze die ik toen heb gemaakt. Zelf heb ik dit altijd heel rationeel kunnen bekijken en ben ik vooral blij dat in België ook rekening wordt gehouden met de vrouw, en niet alleen met de rechten van het (ongeboren) kind.”
Lees ook: In welke landen is abortus (niet) toegelaten?
Mona (34)
“Toen we in de lagere school moesten opschrijven wat we later wilden worden, schreef ik mama op. Al zolang ik me kan herinneren heb ik een grote kinderwens. Met de jaren nam het verlangen wel een beetje af, ik had het veel te druk met studeren en feesten, maar weg is het niet. Toch liet ik twee jaar geleden een abortus uitvoeren.
Mijn vriend heeft namelijk het gen van de ziekte van Huntington overgeërfd van zijn vader. Een erfelijke hersenaandoening waarbij bepaalde groepen zenuwcellen in de hersenen langzaam afsterven. Zijn papa kan nog amper praten en lopen. Hijzelf ondervindt voorlopig geen hinder, maar dat kan veranderen. De dokters kunnen daar geen uitsluitsel in geven.
Kinderen van een drager hebben 50% kans om de ziekte ook te krijgen. Mijn vriend heeft lang geleden al beslist dat hij dat risico niet wil lopen. Hij ziet namelijk met eigen ogen hoeveel zorg, pijn en verdriet de aandoening in zijn eigen gezin heeft veroorzaakt. Ik steun hem daar volkomen in en begrijp zijn beslissing, of ik nu zelf een kinderwens heb of niet. Dat klinkt misschien nogal altruïstisch, maar ik vind het niet meer dan logisch. Ik heb voor hem gekozen en dit is nu eenmaal de realiteit waarmee we moeten leven.
Toen ik onverwachts zwanger werd twee jaar geleden, hebben we vrijwel meteen besloten om de zwangerschap stop te zetten. Begrijp me niet verkeerd, ik denk er nog steeds regelmatig aan terug. Het was geen lichtzinnige beslissing die ik met plezier heb genomen. Bovendien vroeg het ook veel van mijn lijf. De curettage (een arts zuigt met een dun slangetje de baarmoeder leeg, nvdr.) werkte niet, dus moest ik een abortuspil nemen. Een van de meest traumatiserende dingen die ik ooit heb meegemaakt. Maar c’est la vie, en ik ben blij dat we tenminste hier de optie hebben.”
Unsplash
Laure (23)
“Ik was zestien toen ik plots zwanger bleek te zijn. Ik had verre van een stabiele relatie en was nog veel te jong om zelfs nog maar aan kinderen te denken. De abortus was geen makkelijke keuze, maar wel de juiste op dat moment. Achteraf bleek immers dat mijn toenmalige vriend me bedroog in die periode en dat hij de dag na de ingreep al bij een ander meisje zat. Geen veilige en gezonde omgeving om een kind in groot te brengen dus.
Met mijn huidige vriend heb ik ondertussen twee kindjes en daar zijn we dolgelukkig mee.”
Lees ook: Duizenden mensen komen op straat tegen abortusverbod in Polen.
