Het is niet zo gangbaar om bij het begin van een interview zelf een aantal vragen te krijgen. En toch. “Wat ga je vanavond eten?”, vraagt Beth Ditto me als we met het zoom-interview beginnen – met een tijdverschil van negen uur. “En hou je van koken?” Voor de Amerikaanse ster, die in Portland, Oregon woont, is het ochtend en tijd voor een eerste kop koffie, maar ze lijkt het leuk te vinden dat ik inderdaad gek ben op koken en dat ik vanavond zalm met krielaardappeltjes op het menu heb staan. In 2017 sprak ik haar voor het eerst in Londen toen haar solo-album Fake Sugar uitkwam, een event dat samenviel met het einde van haar indierockband Gossip. Maar kijk, Gossip staat er weer, en wel met een album vol rockpop-nummers én een vleugje disco.
Wat is er de laatste jaren met jou en de groep gebeurd?
“Als je in een groep zingt, vorm je samen één groot kluwen. Er heerst een vreemde dynamiek in een groep, een beetje zoals in een gezin. Als je op tournee bent, doe je werkelijk álles samen: eten, slapen… Ik heb sinds mijn achttiende met de groep samengeleefd, en sinds die tijd hebben we niets anders gedaan dan albums opnemen. Dat gaf een permanente dynamiek waarin het moeilijk opgroeien is, omdat je geen privéruimte hebt. Maar je hebt eigen ruimte nodig om afstand te kunnen nemen en te kunnen nadenken over de stappen die je gezet hebt en de stappen die je nog wilt zetten. Ik vergelijk zo’n groepsleven vaak met een amoureuze relatie: als je jong getrouwd bent en samen groot bent geworden. Punk is mijn achtergrond en de standaarden die in dat milieu gelden, zijn anders dan die in de rest van de muziekwereld.
Zo was succes voor ons nooit een doel, het aantal verkochte platen of cd’s was niet belangrijk. Maar de muziekindustrie kijkt daar anders naar. Dus evolueer je een beetje met hen mee, maar ook weer niet te veel. Er is een enorme liefde tussen Nathan, de gitarist, Hannah, de drumster, en mij.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Ben je veranderd tegenover vroeger?
“Ik heb het gevoel dat ik nog steeds dezelfde ben en toch ben ik volwassen geworden. Gelukkig maar. Ik merk wel dat veel mensen rondom mij, vooral in de queer-wereld, niet kunnen opgroeien of nooit tot een volwassen leven komen, omdat ze daarvoor het juiste advies en de nodige referentiepunten missen. Maar los hiervan weiger ik om als vrouw van 42 tegen mijn zin een bepaald album te maken. Ik wil dingen maken waar ik trots op kan zijn.”
Real power is een heel krachtig album – ook wel vrij politiek getint.
“Als het dat is, dan was het alleszins nooit de bedoeling. Tijdens covid heeft vrijwel iedereen in de Verenigde Staten iemand dierbaar verloren. Ook mijn tante is overleden en een aantal van mijn vrienden. Ik vind het nog altijd moeilijk om erover te praten. In die tijd was er heel weinig compassie voor wat de ander beleefde, terwijl we toch allemaal in een collectief trauma verkeerden. Het is in die periode dat we dit album hebben geschreven. En sindsdien broeit het zowat overal in de wereld: in Europa, in het Midden- Oosten, in Afrika.
Alsof het elke dag zwaarder wordt. Toen ik laatst in de auto zat en onze nieuwe nummers beluisterde, dacht ik daarover na. Ik vroeg me inderdaad af of deze plaat een politieke plaat was. En ja, misschien is het dat wel, in de zin dat we proberen de wereld te veranderen, terwijl we vaak vergeten dat dat een enorme inspanning vraagt van ons allemaal. Ik heb het gevoel dat er te weinig ruimte is voor zachtheid en medeleven, terwijl ik het zelf belangrijk vind om me vriendelijk op te stellen tegenover anderen. Ik zeg niet dat je moet houden van wie je liefde niet waard is, maar in een veranderende wereld is het belangrijk om respect te blijven opbrengen voor andere mensen. Want we zijn allemaal angstig en voelen ons allemaal opgejaagd.”
Zit onze kracht in ons vermogen om ons menselijk op te stellen?
“Ja, in onze emoties en onze compassie. Wij kunnen allemaal duizenden mensen bereiken en toch doen we daar niks noemenswaardigs mee. Zo’n houding is niet duurzaam.”
Benader je mensen liever live dan op sociale media?
“Tijdens covid was ik zo bang om mensen live te ontmoeten dat ik er depres- sief van werd. Ik heb me afgevraagd of ik de enige was die zich zo voelde, maar dat blijkt niet zo te zijn. Veel mensen hadden dezelfde ervaring.”
In november dit jaar vinden de Amerikaanse presidentsverkiezingen plaats. Zou een van je nieuwe nummers daarvoor het strijdlied kunnen zijn?
“Misschien het nummer Turn the Cards Slowly? Al is het wel een triest nummer. Het lied gaat over een relatie, waarin je niet meer gelukkig bent terwijl je tegelijk bang bent om er iets aan te veranderen. In zo’n geval moet je de kaarten langzaam omdraaien, zodat er toch een zekere verandering kan plaatsvinden.”
Voor dit album werkte je samen met de bekende producer Rick Rubin. Waarom?
“Ik werk graag met hem samen omdat hij geen beperkingen kent. Hij moedigt ons aan en werkt fantastisch samen met bands. Toen ik jong was, droomde ik ervan Kim Gordon te zijn, de zangeres van Sonic Youth, of Kathleen Hanna, van Bikini Kill. Mijn stem klonk als iemand uit een achtergrondkoor, niet als die van een punkrock-zangeres, en toch was dat wat ik wilde worden. Rick heeft me aangemoedigd om mijn talent te gebruiken. Met hem klinkt niks geforceerd. Hij waardeert ook Nathan als gitarist, terwijl hij technisch niet de beste gitarist is. Bovendien praten we graag met elkaar. Dus met Rick Rubin is het makkelijk werken en nummers maken; en voor mij moet het allemaal makkelijk gaan.”
Je bent destijds in 1999 aan je carrière begonnen met Gossip. Vandaag is Generatie Z gefascineerd door de jaren 2000. Hoe verklaar je dat fenomeen?
“Dat vind ik op zich niet zo vreemd. Ik heb een nichtje van 24, neefjes van 20 en 19 jaar… Ik word omringd door Gen Z. Een tijdje geleden vroeg mijn nichtje van 17 me nog om een punkrock playlist samen te stellen en ze is op dit moment geobsedeerd door de Yeah Yeah Yeahs. Het is vreemd om de passie te zien heropleven voor een periode waar ik zelf zo actief aan heb bijgedragen en waarin ik zelf zo’n succes heb gehad. Waarom de jaren 2000 zo cool waren? Omdat het internet toen al bestond, maar het de wereld nog niet regeerde. Omdat je toen al een gsm kon hebben als je dat wilde, maar nog niet iedereen er één had. Omdat je toen al op sociale media kon, maar ook nog gewoon live contact kon hebben met mensen. Het magische idee dat je kon skypen met iemand uit Londen bij- voorbeeld, was toen nog nieuw en spannend. En als je een show of happening organiseerde, deelde je in die tijd ook nog flyers uit, omdat je niet iedereen via het internet kon bereiken. Elk optreden leek ook anders. Je kon toen de beelden en klanken van de verschil- lende shows nog niet rechtstreeks met elkaar vergelijken.”
Jij bent in de ogen van velen een echt icoon. Je engagement voor de rechten van de lgbtq+ community en je pleidooi tegen de discriminatie van zwaardere mensen en voor het aanvaarden van grote maten hebben heel wat positieve verandering teweeggebracht.
“Ik heb mensen altijd willen laten weten dat ze niet alleen zijn en dat we ons herkennen in hun strijd. Muziek heeft voor mij een grote betekenis, het heeft mijn leven gered. Het geeft me dan ook een goed gevoel om te weten dat mijn muziek andere mensen kan helpen.”
Je bent gek op mode. Wat vind je er zo bijzonder aan?
“Ik vind mode leuk. Ik vind de wereld van de mode veel meer fun dan die van de muziek. Ik praat liever met een groep queer-vrouwen over een bepaalde kledinglijn, dan met de CEO van een bepaald platenlabel over muziek.”
Welke modeontwerper zou je kunnen overtuigen om voor hem of haar te defileren?
“Tja, dat is de grote vraag! Ik denk dat ik liever naar modedefilés kijk dan erin mee te lopen. Om eerlijk te zijn heb ik al twee keer in een modedefilé gelopen, maar slaagde ik er niet in om de andere mannequins te volgen. Die modellen zijn zoveel groter dan ik en lopen echt snel. Ik had het gevoel te moeten joggen om hun ritme te kunnen bijhouden.” (lacht)
Gossip, Real Power, Sony Music.
In concert op 30 juni op het Live /s Live festival in Antwerpen.
Lees ook: 3 recepten met chocolade om de overschotten van Pasen weg te werken
