Ze verontschuldigt zich vaak. Voor haar vele, soms warrige woorden en gedachtekronkels, voor de tegenstrijdigheden. Ze zegt sorry omdat haar gedachten alle kanten uitgaan, omdat zij na een dag filmen laat naar bed ging, waardoor ze te moe is om na te denken. Toch is niets eenvoudiger en gemakkelijker dan een gesprek voeren met Virginie Efira. Haar toon is levendig en nonchalant maar het juiste woord en een genuanceerde zin verraden haar zin voor diepgang. Vaak grappig, altijd zonder poespas bloeit de discussie op in het zachte licht van de kleine studio die dienst doet als haar kantoor.
De actrice neemt ruimschoots de tijd om ons te vertellen over de twee rollen die haar deze winter hebben getekend. Enerzijds in de rol van Camille, de grillige, melancholische en onvoorspelbare heldin van En attendant Bojangles. Ze zet als hoofdrolspeelster naast Romain Duris een schitterende prestatie neer als wervelwind van emoties in deze fraaie bewerking van de bestseller van Olivier Bourdeaut. Anderzijds is er de rol van Judith, de vrouw die een duizelingwekkend dubbelleven leidt in Madeleine Collins, een donkere en verontrustende thriller. De actrice vertolkt met verve deze twee rollen van vrouwen die beiden hun verstand bijna bijster zijn. Zoals altijd blijft ze trouw aan haar sympathieke en speelse imago. Virginie Efira komt ons zo onweerstaanbaar over: naast haar aangeboren spontaniteit stelt ze bovenal haar successen in vraag en durft ze twijfelen.
Hoe ben je te werk gegaan bij het personage van deze vrolijke, grillige vrouw die geleidelijk aan door waanzin bezeten wordt in ‘En attendant Bojangles’?
“De confrontatie van tegenstellingen die we allemaal in ons dragen zonder dat we per se ziek zijn, interesseert me. Om, zoals Camille, grote kwaliteiten te hebben en tegelijk een zeer donkere kant, een ongelooflijke vitale kracht en ook een scherpere vorm van melancholie. Je ziet bij haar die tomeloze fantasie en liefde… en tegelijk een manier van dansen bovenop de dood, net zoals Nina Simone het prachtig bezingt in Mr. Bojangles, dat raakt me. Ik vind het geweldig dat ze zich bewust is van de vergankelijkheid van het leven en dat ze er wat fictie, wat schoonheid wil inbrengen. Terwijl ze tezelfdertijd door een immense duisternis gaat.”
Hoe belichaamt iemand een afbrokkelende geest?
“Ik heb deze rol niet vanuit een pathologisch standpunt benaderd. Een rol spelen gaat over het gevoelige, het fysieke, het organische, het intuïtieve… Camille kan diepe vreugde ervaren wanneer zij haar man met hun zoon ziet spelen en tegelijkertijd weet ze dat dat gauw voorbij zal zijn en dan wordt ze overvallen door droefheid. Zo kunnen we ons allemaal voelen. De film stelt vragen: hoe ver kunnen we gaan om de wereld opnieuw te bedenken, onze vrijheid uit te diepen?
Dit gezin – Camille, haar man Georges en hun 9-jarige zoon – besluit om anders te gaan leven, om andere codes te bedenken. Ik was bang dat, mocht ik deze realiteit niet onder ogen zien, dat ik dan mijn personage pretentieus zou maken: zoals ‘bij ons thuis is het alles behalve verveling’ of ‘we betalen geen belastingen en dat maakt ons zoveel interessanter.’ Ik hou van het verlangen om een wereld te herscheppen. En soms vind ik mezelf een beetje saai met mijn zeer Cartesiaanse overwegingen. Er is iets grappigs aan geloven in iets anders, zoals geesten en magie. Tegelijkertijd weet ik dat je de wereld zoals hij is, in al zijn banaliteit, moet aanvaarden.”
Er zijn ook heel aanstekelijk vrolijke dans- en feestscènes in de film. Heb je er veel plezier aan beleefd?
“Ja, dat zijn zeer geslaagde scènes. Voor het feest in het appartement in Parijs liep ik rond in een grote kamer, waar ik figuranten ontdekte die plezier maakten, de één danste, de ander dronk champagne uit een schoen, allemaal tijdens de opnames… Het was dolle pret. Terwijl ik eigenlijk niet zo van dansen hou. Ik was altijd degene die aan de kant van de dansvloer bleef staan, in de overtuiging dat ik de elegantie van een nijlpaard had. Een figurante zei me dat ik op een libelle leek, en ik dacht dat ze een loopje met me nam . Ik heb minder aanleg dan Romain Duris, die zich wonderbaarlijk goed beweegt. Ik voel me een beetje gecomplexeerd over mijn lichaam. Ik had de gewoonte om jurken zoals Jane Birkin te dragen, ook al ben ik helemaal geen lange den.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Gecomplexeerd over je lichaam, terwijl je in je laatste films zoveel naaktscènes hebt opgenomen?
“Het was alsof het om een andere vrouw ging. Op het grote scherm ben ik, vreemd genoeg, helemaal niet gecomplexeerd… Ik ben de laatste tijd vaak uit de kleren gegaan, maar dat is geen exhibitionistische fantasie. In het échte leven is het veel ingewikkelder. Ik ben ongelooflijk preuts. Voordat ik seksscènes accepteer, vraag ik me af of het me als toeschouwer iets zou opleveren. Op het grote scherm ben ik geboeid door lichamen, evenals door seksualiteit, intimiteit is iets wat me raakt. Als het slechts om een beetje illustratieve coïtus draait, vind ik er geen bal aan. En om terug te komen op naaktheid, hoezeer ik mezelf ook wijsmaak dat film een medium is om alle lijven te tonen, zoals ze zijn, ben ik gaan sporten en diëten om me op Benedetta voor te bereiden. Een tegenstelling waar ik niet heel erg trots op ben….”
Bojangles roept vragen op over geestelijke gezondheid, een thema dat nog steeds erg taboe is…
“Maar wie voelt zich niet aangesproken over dit onderwerp? Het is grappig om te zien hoe Amerikanen, die veel minder ver gaan over hun intimiteit in interviews, probleemloos over de depressie praten die ze hebben meegemaakt… Maar ze zijn er altijd door gekomen! (lacht). Ik ga geen grote depressieve episodes voor mezelf verzinnen, maar uiteindelijk sta ik niet continu van de levenslust te springen. Je ervaart momenten dat je je niet meer met jezelf verbonden voelt. Het is alsof je niet eens meer weet hoe je moet praten, of hoe je in elkaar zit.
Mijn leven is niet door grote tragedies getekend, maar ik ben er niet zeker van dat er één nodig is om het geloof in het bestaan te verliezen, om niet meer precies te weten wie je bent. We hebben allemaal wel eens van die momenten, toch? Ik vind wel dat wij vandaag die malaise beter kunnen benoemen, gelukkig maar.”
Anderhalf jaar geleden vertelde je in Marie Claire dat je steeds meer ‘krankzinnige’ rollen kreeg aangeboden en dat dat het voordeel was van ouder worden…
“Toen ik debuteerde, speelde ik vaak bijzonder onschuldige personages. Maar ik ontken niets; toen was er een komische vector, die ik soms mis. Ik was nog geen 20 jaar toen ik met filmen begon. Ik glimlachte de hele tijd omdat ik dacht dat dat het juiste was om te doen. Op die leeftijd, ben je ook erg bezorgd over je eigen kleine ik… Nu hou ik ervan om aan mezelf te werken, ik ben dol op psychoanalyse. Maar je moet je ook naar de buitenkant wenden en nieuwsgierig zijn. Oké, ouder worden is niet altijd leuk, maar er zijn toch dingen die behoorlijk cool zijn.
Mislukken is niet zo erg, het maakt je niet minder waardevol. En we hebben allemaal alle leeftijden tegelijkertijd. Ik ben nu 44, maar de persoon die ik was toen ik 20 was, is niet helemaal verdwenen.”
Vandaag draai je enorm veel films en je bent veelgevraagd… Lukt het je om het hoofd koel te houden?
“Als we het daarover hebben, is er altijd wel iemand die veel meer succes boekt dan wij! Succes is een vaag gegeven… Wanneer ik in de lach schiet als iemand iets onaardigs over mij zegt in de uitzending Le Masque et la Plume, dan zeg ik tegen mezelf dat alles in orde is. Als er negatieve dingen worden gezegd, kan ik denken dat het niet helemaal waar is, en dat geldt even goed voor de positieve dingen. Als je begint te geloven dat ‘likes’ liefde betekenen, dan ga je dat betalen. Je moet geloven in wat je doet, wat er daarna mee gebeurt is iets waar we niets over te zeggen hebben.
Ik heb altijd de indruk dat succes van voorbijgaande aard is en dat is misschien de reden waarom ik zoveel werk. Beroemd zijn is niet het belangrijkste in mijn leven. Ik denk dat mocht het verdwijnen, ik er geen enkel probleem mee zou hebben. Maar ik bevind me vaak in een ontkenningsfase…. (lacht). Dan is het misschien heel erg zelfingenomen om dat te geloven. Dat gezegd zijnde, mijn beroemdheid blijft beperkt… Ik heb met Omar Sy gewerkt en dan zie je in welke mate je leven verandert.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Je geeft de indruk dat je een workaholic bent, je maakt de ene film na de andere….
“Gisteren vroeg een acteur me of ik bang was van een normaal bestaan. Periodes zonder opnames beleef ik prima. Ik kan mijn dochter naar de filmset brengen, mijn werk doen en haar toch nog vaak zien. Ik hou er niet van om een alles opofferende moeder te zijn… Uiteindelijk werkte ik harder toen ik een kind had gekregen, want de dingen gebeuren daar waar je bent. Ik ben lang bang geweest om iets van mijn bestaan te missen, het laatste moment van een avondje uit voor het geval er dan iets zou gebeuren… Ik heb ook altijd het gevoel dat ik onvoldoende mijn tijd heb gebruikt, omdat ik in het begin niet heb gewerkt. Ik wilde al heel lang zo graag actrice worden en nu beleef ik er enorm veel plezier aan. Het vervelende is als je jezelf voorhoudt: het moet blijven duren. En ook om te serieus te worden.”
Heb je de indruk dat je je te veel au sérieux neemt?
“Een beetje wel, uiteraard… Dit jaar was ik in Cannes. Ik herinnerde me de tijd toen ik erheen ging zonder er iets te doen te hebben. Ik ging altijd tot stukken in de nacht uit, ik herinner me zelfs niet meer met wie ik thuiskwam. (lacht) Het was een hele leuke tijd, vol onverwachte momenten. Dit jaar zag ik mezelf een sigaret roken op het balkon van het hotel, nadat ik op een redelijk tijdstip naar huis was gegaan en mijn werk goed had gedaan. De volgende dag moest ik vroeg opstaan… Wat een sérieux!”
En attendant Bojangles roept ook vragen op over het ouderschap… Wat betekent het eigenlijk voor jou om een goede ouder te zijn, waar leg je de grenzen? Hoe ziet een ideaal gezin eruit voor jou, met een 8-jarige dochter?
“Ik weet nog dat ik tijdens de opnames van Victoria een scène had, waarin ik het meisje dat mijn dochter speelde moest strelen, en haar moest zeggen dat ik van haar hield, en plots welden de tra nen op. Mijn dochter was nog heel klein en ik vroeg me af waarom ik huilde. Ik denk dat het te maken had met de voorspelde mislukking, namelijk om een succesvolle moeder te zijn. Ik heb geweldige ouders, maar ik neem hen bepaalde dingen kwalijk, net als iedereen. Je kan niet volledig slagen in het ouderschap. Hoe laat je je kind vrij om op zijn/haar manier te leven?
Ik had een belangrijk kader aangereikt gekregen, met een vader die dokter was, een moeder die, toen ik een klein meisje was, huisvrouw was en die vervolgens een heleboel verschillende beroepen heeft uitgeoefend. Mijn ouders waren veeleisend over school en resultaten, en zelfs toen ik actrice wilde worden, kreeg ik te horen: ‘OK, maar heb je alles van Racine gelezen?’ Mijn vader moedigde financiële onafhankelijkheid aan. Toen ik op mijn 22ste trouwde, zei hij tegen me: ‘Het is niet zo erg als kanker, maar toch…’ Mijn vader was plezant… Ook ik geef een kader door aan mijn dochter. Maar ik hou ervan dat ze nu al denkt dat het leven haar iets interessants te bieden heeft.”
Zijn er nieuwe gebieden die je in je werk wilt verkennen? Schrijven?
“Isolering, het brengt je jammer genoeg oog in oog met je eigen middelmatigheid. Vroeger was het gemakkelijk om tegen jezelf te zeggen: ik schrijf niet omdat ik er geen tijd voor heb. Ik had de tijd en ik schreef niet. Met Niels (de acteur Niels Schneider, haar levensgezel, nvdr.), hebben we een project voor een serie bedacht. Ik hou van The Morning Show, het meest intelligente wat ik over #MeToo heb gezien. Het is briljant, grappig, Jennifer Aniston is onvoorstelbaar goed. Ik zou iets in die geest willen voorstellen. Maar ik ben niet in staat om in mijn eentje dynamiek te creëren. De enige dynamiek die goed werkt bij mij is het ontwikkelen van een vorm van sensualiteit, luiheid, nonchalance… daar zwelg ik in.” (lacht)
Dit bericht op Instagram bekijken
Mis je het om met je partner te werken?
“We hebben al twee films samen gemaakt. Nu is het zaak om andere manieren van samenwerken te vinden. Hij heeft bvb. een kortfilm gemaakt waarin ik speelde, dat was fijn.”
En het feit dat jullie allebei veel op de filmset zijn, en apart, maakt dat jullie leven niet te ingewikkeld?
“Je kan niet zeggen dat dat het eenvoudiger maakt, maar je moet ermee leren omgaan. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was ik bang dat ons verhaal snel zou verwateren omdat we de hele tijd op tournee gingen… Je kan het altijd van twee kanten bekijken: je hebt met tamelijk voor de hand liggende dingen te maken, zoals gemis, het verlangen om elkaar terug te zien. Het kan ook plezierig zijn, minder routineus. Je moet ook wennen aan verschillende ritmes. Accepteren dat niet alle aandacht op de ander is gericht als je samen bent en dat dat niet erg is.”
‘En attendant Bojangles’ stelt de vraag hoe ver iemand kan gaan voor liefde. Heb je het antwoord?
“Ik stel me voor dat je zo ver mogelijk kan gaan, zonder dat je jezelf daarin verloochent. Ik ben nogal romantisch aangelegd. Je kan geen grote gevoelens willen en zeggen dat je volledig onafhankelijk bent. Ik probeer een kleine gebruiksaanwijzing op te maken van ‘hoe we goed samen kunnen zijn’. Je ontdekt dat je conformistischer bent dan je denkt, je kan denken dat de ander niet bij je hoort en jaloers zijn. Ik geloof nog steeds heel sterk in exclusiviteit, of het nu seksueel, intellectueel of anders is, dat wil zeggen, iets wat je slechts met één persoon deelt. Ik wilde dat ik je kon zeggen dat ik vrije liefde geweldig vind… maar wat dat betreft, ben ik heel alledaags!”
Vond je dit interessant? Lees dan ook: De meest stijlvolle hotels in Parijs voor je volgende citytrip, Esther Perel over de toekomst van onze relaties & Met deze make-uptip van Dior krijg je in een oogwenk een frisse blik.
