Nadine Mangelschots
- 49 jaar, januari 1971
- Op 17 juni 2020 was zij exact 29 jaar werkzaam in het Algemeen Ziekenhuis Mol.
- Opleiding: Toerisme, specialisatie reisbureau
- Carrière: Gestart als onthaal en receptiebediende in het Algemeen Ziekenhuis Mol. Na enkele jaren doorgegroeid tot de facturatiedienst.
- Grote droom: “Mijn grote droom zit vooral in het maatschappelijke beeld, die zorgzaamheid en solidariteit voor elkaar. Tijdens de coronaperiode heb ik gezien dat dat wel kan. Die zorgzaamheid en solidariteit zijn geweldig geweest en ook heel spontaan. Ik zie dat echt als een droom, omdat dat niet alleen voor mij is maar ook voor de generatie die na mij komt. Voor heel de omgeving, voor iedereen.”
- Merkwaardige herinnering: “Ik herinner nog heel goed de eerste keer dat ik naar huis fietste van het werk en de witte lakens buiten zag hangen, met of zonder boodschap op, daar werd ik emotioneel van. Dat pakt u.”
Pers
Waarom een powervrouw? Nadine zet zich niet alleen al 29 jaar (!) in voor het Algemeen Ziekenhuis Mol, maar is ook een ambitieuze militant die opkomt voor élke werknemer in de zorg, welzijn en cultuur. De coronacrisis heeft nog maar eens aangetoond hoe onmisbaar onze mannen en vrouwen in non-profit sectoren zoals zorg zijn. Maar terwijl de spotlight volop scheen op deze superhelden werden ook de kleerscheuren zichtbaar. “Door de coronacrisis zijn er heel veel pijnpunten die er al jaren zijn naar boven gekomen, voor iedereen. Wij kennen die al langer in de sector, maar het is nu voor iedereen zichtbaar. Daar moeten structurele oplossingen voor komen. Voor heel zorg, welzijn en cultuur,” vertelt Nadine ons.
Nu het applaus stilletjes aan begint af te zwakken en iedereen het dagelijkse leven weer oppikt, is het tijd voor een structurele oplossing. Wanneer een sector door de overheid wordt bestempeld als een ‘essentiële sleutelsector voor de samenleving’ horen daar gepaste loon- en arbeidsvoorwaarden bij. De helden van gisteren, vandaag en morgen hebben één duidelijke boodschap zegt Nadine: “We willen geen held zijn voor even, we willen niet gewaardeerd worden voor even, we willen geen jarenlange acties meer doen zoals we met de witte woede al jaren doen. We willen gehoord worden. Het moet structureel en het moet nu.”
Donderdag, 18 juni, organiseert Nadine samen met haar mede militanten een heuse online actiedag voor de non-profitsector. Volgens haar is de publieke opinie helemaal mee met hun verhaal, nu is het enkel nog aan de regering die momenteel nog in alle talen lijkt te zwijgen. “We staan al jaren in de koud door de regering. En dan nu even zeggen je bent een held, daar word je kwaad van.”
Daarom stellen ze het Non-Profit Pact voor. Dit is een pact dat verder gaat dan de coronacrisis. Al de pijnpunten, van heel de sector, voor iedere werknemer valt hieronder. “Als we de verloning vergelijken met andere sectoren zien we dat wij gemiddeld een pak lager zitten,” vertelt Nadine. “En de mensen houden dat natuurlijk niet vol, als de werkdruk blijft stijgen en dergelijke dan zoeken de mensen andere uitgangswegen. Het is dan belangrijk van de overheid dat ze stoppen met al die besparingen en beginnen investeren.”
Wat voor Nadine en vele van de andere militanten belangrijk is, is dat zowel de publieke opinie als de regering onthoudt dat non-profitsectoren zoals zorg, welzijn en cultuur zich bouwen op iedere werknemer. “Je kan geen enkele schakel wegnemen want dan valt het kaartenhuisje in elkaar. De verpleegkundige zijn zeer terecht de grote helden, die hebben de hel doorstaan. Maar het pact waarmee wij komen, dat gaat om meer dan alleen de coronacrisis. Dat gaat om al die pijnpunten van al die jaren, wij komen op voor iedere werknemer. Geen keuzes maken in beroepsgroepen, want ook poetsdiensten hebben altijd een heel speciale rol gespeeld tijdens, voor en na de coronacrisis.”
Dorien Zeelmaekers
- 32 jaar, februari 1988
- Opleiding: psychiatrisch verpleegkundige, BA in de psychiatrie
- Carrière: In Juli 2009 begonnen bij Sint-Annendael Psychiatrische ziekenhuis te Diest. Daar startte ze op de opnameafdeling, na een jaar schoof Dorien door naar de herstelafdeling. Op die laatste werkt ze nu al 11 jaar.
- Job omschrijving: “Hiervoor bestaat geen duidelijk omlijnd takenpakket. Wij zijn de casemanagers van onze patiënten. Samen gaan wij met hun op pad proberen te gaan en alle netwerken hierbij te betrekken (o.a sociaal werkers, psychologen, familie, vrienden). Ons doel is om alles te verbinden en vandaaruit te zorgen dat onze patiënten goed op weg kunnen.”
- Haalt voldoening uit: “Ik haal heel veel voldoening uit de kleine dingen met onze patiënten. Wij zetten kleine stappen met onze mensen. Als je met hen gedurende een jaar op pad ben geweest, je ziet die 2 tot 3 jaar na vertrek terug en die zijn aan het werken en die hebben een gezin gesticht, dat zijn van die momenten dat ik denk: voila hiervoor doen we het.”
Pers
Net zoals Nadine, is Dorien een echte powervrouw. Dagelijks zet zij zich in voor psychiatrie patiënten en helpt zij hen weer vertrouwd te krijgen met het dagelijkse leven. Ook zij voelt dat het hoog tijd is voor een Non-Profit Pact, niet alleen in de algemene ziekenhuizen maar gewoon voor elke setting binnen de zorg.
“Ik vind dat iedereen heel goed werk heeft geleverd, zowel voor COVID-19 als tijdens, en zal dat ook erna blijven doen. Psychiatrie valt daar altijd een stukje tussenuit terwijl de hele crisis ook voor ons heel wat impact gehad heeft. We mogen ons niet laten opdelen als gezondheidszorg, ik denk dat alle ondertakkingen van de non-profit problemen gehad heeft. Het zijn altijd de pakken geweest die in beeld kwamen binnen een intensieve unit omdat die mensen het heel moeilijk hadden, en wij daar allemaal heel veel respect en zelf met applaus naartoe kijken. Maar we mogen ons niet laten opdelen, de non-profit is een geheel en dat moet als een geheel benaderd worden vanuit het beleid.”
Hoewel de pandemie op zijn einde lijkt te komen, is het voor de psychiatrie nog niet afgelopen. Het fysieke verhaal is aan het afzwakken, maar de mentale opvang start nu. Voor zorgverleners in de psychiatrie begint het grote werk nu echt. Al vreest Dorien dat dit wel eens over het hoofd gezien wordt: “Hopelijk worden we daar niet in vergeten en wordt er gekeken naar welke middelen er nodig zijn om die pandemie op te vangen.”
Het is nu al een tijdje duidelijk dat er in de psychiatrie niet genoeg middelen zijn om de grote vraag op te vangen. Zo botsen ze ook bij Sint-Annendael Psychiatrische ziekenhuis te Diest, de werkgever van Dorien, op grote wachtlijsten. Wachtlijsten waardoor patiënten langer in het psychiatrisch ziekenhuis moeten verblijven of net vroeger losgelaten worden zonder de nodige ondersteuning te hebben. Volgens haar is een goed onderbouwt netwerk essentieel en broodnodig. Ook een plaats in de maatschappij voor de psychiatrie, zoals een inloophuis waar mensen binnen en buiten kunnen zou een oplossing zijn waar Dorien momenteel alleen van kan dromen.
Daarbij is het in België niet zo evident om jouw ideeën of vragen betrekkende de gezondheidszorg af te vuren. Bij wie moet je nu eigenlijk terecht? “Ik vind het heel moeilijk dat binnen dezelfde sector zo’n twee, drie of vier ministers mee moeten beslissen over bepaalde zaken waardoor alles veel langer duurt. Open communicatie wordt hierdoor moeilijk want met wie moet je gaan praten over wat? Ik vind dat ten eerste, precies een heel groot kostenplaatje, ten tweede geen duidelijke communicatie en ten derde dat het zo allemaal veel te lang duurt. Dat is iets dat voor mijn part heel erg aangepast mag worden en duidelijkheid mag creeëren voor mensen,” aldus Dorien Zeelmaekers.
Lees ook: Woman to watch: Kyra Gantois.
Annelies Beyers
- 34 jaar, augustus 1985
- Opleiding: verzorgkunde.
- Carrière: 16 jaar ervaring in een woonzorgcentrum voor personen met dementie. Sinds 3 jaar overgestapt naar het woonzorgcentrum Sint-Vincentius Kalmthout voor kleinschalig begeleid wonen.
- Job omschrijving: “Ik probeer bij mensen met beginnende dementie zoveel mogelijk een thuissituatie na te bootsen, zoals soep maken, wassen, was opvouwen. Heel veel activiteiten doen. Hier is het meer begeleiden dat je moet doen, dan het verzorgen zelf.”
- Grote droom: “Veel meer personeel in woonzorgcentra zodat je de mensen veel beter kan verzorgen. Zodat je tijd kan nemen om met mensen die het moeilijk hebben een babbel te doen, maar ook eens een individuele wandeling te maken in het park of samen naar de winkel te gaan. Echt die kwaliteit. Nu is het vaak wassen, wassen, wassen en schiet voor het sociale niet veel tijd over door de tijdsdruk. Mijn droom is vooral die mensen een echte thuis te kunnen geven.”
Pers
Waarom stoppen na twee sterke vrouwen wanneer je nog een derde klepper van formaat erbij kan halen? Annelies en haar gigantisch doorzettingsvermogen werken al ettelijke jaren in woonzorgcentra. Het is haar tweede thuis, een thuis die steeds meer en meer aan zijn lot wordt overgelaten, en dat merkt Annelies ook: “We worden allemaal oud, en willen dan allemaal goed verzorgd worden, maar nu is gebleken dat de woonzorgcentra hun plan moeten trekken en veel zelf moeten toveren voor het goed te doen laten draaien. We zijn aan ons lot overgelaten door de regering. Ik hoop dat iedereen gaat inzien dat ook hier belangrijke mensen zitten.”
Het tekort aan personeel in woonzorgcentra is pijnlijk duidelijk geworden tijdens de coronacrisis, net zoals vele andere pijnpunten in de zorg, welzijn en cultuur. Door deel te nemen aan de online actiedag van 18 juni, waarbij het Non-Profit Pact centraal zal staan, hoopt Annelies dat de ogen van de regering zullen open gaan. “Wij vragen al jaren achter meer personeel en een betere verloning om de job aantrekkelijker te maken. Ze luisteren maar niet. We hopen door deze actie te doen ze hun ogen gaan open doen en inzien van: ok, het is hier echt wel nodig, deze mensen hebben gelijk. Zoals het nu gaat, lukt het gewoon niet.”
“Iedereen verdient een respectvolle oudere dag. Iedereen dat werkt in de woonzorgcentra heeft het hart op de juiste plaats, want ik zie die mensen ook graag. Je doet zo hard uw best, maar dat is elke dag een emotioneel gevecht van: wat ga ik nu doen? Tussen welke bewoners moet ik kiezen, wie ga ik aandacht geven en wie valt er vandaag af? Dat is gewoon zielig.”
Het is tijd voor een structurele verandering. Meer helpende handen vraagt om een aantrekkelijkere verloning. Iedereen gelijk, met gelijke maar voldoende middelen betekent het afschaffen van winst maken met woonzorgcentra. Aandeelhouderschap en devidenden uitkeren moet verboden worden. Zorg moet behandeld worden op federaal niveau, één beleid en voor iedereen hetzelfde beleid. Investeren in woonzorgcentra is investeren in pensioenen. Iedereen wil op zijn oude dag goed vezorgd worden wanneer dat dit zelf niet meer kan. Iedereen heeft iemand nodig dat zich bekommert om zijn of haar welzijn. Want zoals Annelies het schetst: “Stel u voor dat je hulpeloos in je bed ligt en je staat maar met twee op de gang voor 24 bewoners. Er zijn er nog 20 bewoners te gaan dat ook gebeld hebben, en jij zit daar maar te wachten tot ze komen. Dat is gewoon verschrikkelijk.”
Nadia El Allaoui
- 33 jaar, juni 1987
- Fiere Gentenaar
- Opleiding: In 2009 afgestudeerd als maatschappelijk werkster aan de Artevelde hogeschool
- Carrière: Gestart als projectmedewerker bij het Odisee integratiecentrum. In januari, 2015 zijn in functie van efficiëntie en effectiviteit integratiecentra, inburgeringscentra, tolkendienst en huizen van Nederlands gefuseerd. Nu is Nadia werkzaam als integratieconsulent bij Agentschap Integratie en Inburgering.
- Job omschrijving: “Integratieconsulent houdt in, het helpen van organisaties en lokale besturen die vragen hebben rond integratie en diversiteit. Mijn specialisatie is voornamelijk onderwijs en lokale besturen. In een stad is er heel veel polarisering, scholen en besturen kampen daarmee, weten niet hoe ze op voorvallen moeten reageren. Wij helpen daarbij. Een integratieconsulente is er vooral om de ontvangende samenleving te versterken en te leren omgaan met diversiteit.”
- Grote droom: ““Het zou zo mooi zijn moest ik gewoon overbodig zijn als integratieconsulente. Dat diversiteit de normaalste zaak ter wereld is. Alles zit in een flow en het gaat vanzelf. Mensen worden niet meer afgerekend op kleur of afkomst.”
Pers
Sterke vrouwen vind je niet alleen in de gezondheidszorg, ook bij het Agentschap Integratie en Inburgering vind je er powervrouwen, iets specifieker vind je er Nadia El Allaoui. Ook zij zet haar schouders onder de actiedag en het Non-Profit Pact. Waarom? De sociale sector heeft meer dan enkel een opsteker nodig. Niet gewoon een kruimeltje, maar essentiële middelen. Gedaan met het gat in de begroting te gebruiken als excuus voor besparingen. “Ineens sinds de Coronacrisis kan het allemaal wel, een beetje hier en een beetje daar. Allemaal goed, maar dat zijn keuzes die je moet maken. In de plaats van keuzes te maken die je populair maken of niet populair maken zou ik gewoon zeggen: voer een beleid uit,” aldus Nadia.
“Ik hoop dat vandaag (n.v.d.r de actiedag van 18 juni) duidelijk wordt dat heel de sociale sector, zowel zorg, als cultuur alsook integratie, dat je daar niet in moet knippen of proberen fusioneren. Want da werkt niet. Ik snap dat je efficiënt moet werken maar niet per se met minder middelen. Ik snap gewoon de logica niet van efficient met minder middelen.”
Praktische informatie:
Wil jij de actiedag online volgen, dan kan dat op de website www.acv.be. Hier organiseert ACV Puls een liveblog tussen 10:00 uur en 15:00 uur.
Het Non-Profit Act dat deze actiedag in de spotlight hoopt te zetten, bevat volgende punten:
- Een correcte verloning voor alle werknemers in de sector, geen lagere lonen meer dan het gemiddelde;
- Meer instroom van noodzakelijk personeel en een ernstige aanpak van de aanslepende werkdruk;
- Een job om fier op te zijn verdient degelijke, leefbare en aantrekkelijke werkvoorwaarden met ruimte voor het eigen leven van het personeel;
- Investeren in plaats van alweer opnieuw te besparen in zorg, welzijn en cultuur.
Lees meer artikels zoals deze op – Woman to watch: Anne Drake en Woman to watch: Fleur Pierets.
