Enkele dagen geleden dacht ik na over de tafelplanning van mijn toekomstige trouwfeest. In het geval ik ooit zou trouwen, wat op dit moment nog totaal niet aan de orde is. Ik dacht na over wie ik naast wie zou plaatsen. Wie met wie zou kunnen praten over hoe prachtig mijn jurk is, hoe verfijnd de gerechten zijn en wat een perfecte locatie we gekozen hebben. Kortom, een feest zoals dat van Meghan Markle. De ene gedachte leidde tot de andere, tot de angst me plots bij de keel greep.
Voor het eerst in tien jaar beeldde ik al mijn vrienden op een locatie in. Het idee bezorgt me tot op de dag van vandaag nog rillingen. Want in tegenstelling tot verjaardagen die je meerdere keren kan vieren, kan je maar een trouwfeest geven, toch?
Een vriendschappelijke coup de foudre
Terwijl sommigen ervoor kiezen om hun vrienden met alles en iedereen te delen, kies ik ervoor om mijn vriendengroepen gescheiden te houden. Ik spreek liever persoonlijk met hun af, of in een kleine, vaste groep. Zoals Nadine*, waarmee ik al 25 jaar lief en leed deel, van ons eerste zandkasteel tot onze eerste sigaret. En toch heeft ze nog nooit een van mijn andere vrienden gezien, behalve dan op mijn Instagram account.
“We hebben vaak de neiging om onze vriendengroepen gescheiden te houden, omdat we bang zijn”, begint Maïté Tranzer , klinisch psycholoog in Parijs. “We hebben schrik dat de relatie zal veranderen, om vervangen te worden en zelfs om veroordeeld te worden door onze eigen vrienden”, zegt de expert. Door een gebrek aan zelfvertrouwen en vertrouwen in de ander, anticiperen we op het feit dat er ook zoiets bestaat als een vriendschappelijke coup de foudre. We hebben schrik dat onze vrienden ons zullen vervangen voor elkaar. “Het gebeurt…soms stel je vrienden aan elkaar voor, waarna er een echte klik volgt. Soms is die klik zo sterk dat ze hun vriendschap gaan verkiezen boven de vriendschap met diegene die hen eerst heeft voorgesteld aan elkaar. Met een grote teleurstelling van die eerste als gevolg”, aldus Claire Bidart socioloog en onderzoeksdirecteur bij het CNRS in het boek La Vie en Réseau (publicatie PUF).
Rivaliteit
Maar we hebben niet alleen schrik om uitgesloten te worden. Soms hebben we ook schrik dat een grote reünie zal lijden tot rivaliteit en het vormen van clans. “Het toevoegen van nieuwe mensen aan een eerder gevormde groep zorgt natuurlijk voor een verandering in dynamiek”, legt Maïté Tranzer uit. Soms wordt een persoon zelfs volledig uitgesloten uit de groep, ongeacht zijn persoonlijkheid. En dat doet ons te veel denken aan gênante momenten uit onze jeugd, toen we zelf wel eens uitgesloten waren op een of ander feestje.
Angst om voor schut te staan
Een derde reden waarom we vriendengroepen liever apart houden? Schaamte, of het nu direct of indirect is. Ik verduidelijk mezelf: je kan misschien niet doodgaan van schaamte, maar het bijwonen van een erg gênant optreden van een van je vrienden kan ook erg traumatisch zijn. Die ene noodlottige avond in 2012 bijvoorbeeld ben ik nooit te boven gekomen. Ik zat achterin een Uber met mijn jeugdvriend Sander* die plots besloot om luidop en erg slecht het nummer Le lion est mort ce soir van Pow Pow te rappen. De schaamte was zo erg dat ik heb overwogen om uit de auto te springen.
Nu durf ik Sander aan niemand meer voor te stellen uit angst voor een nieuwe muzikale uitspatting. Moet ik hem dan echt uitnodigen op mijn trouwfeest? ” Wanneer je een persoon toelaat in je leven, weet je nooit of zijn of haar levenstraject hetzelfde als het jouwe zal verlopen. Desondanks behouden we vaak nog een tederheid voor oude vrienden”, aldus Tranzer. Ze voegt er ook aan toe dat een mix van vriendengroepen ons vaak stoort, omdat we zo verschillende facetten van onze eigen persoonlijkheid blootstellen.
Een idee gedeeld door Mary Holmes, een socioloog aan de Universiteit van Edinburgh, die de woorden van de beroemde Canadese socioloog Erving Goffman weergeeft : “Hij legde uit hoe we vaak verschillende rollen opnemen bij verschillende individuen of groepen. Dus als we bij jeugdvrienden bijvoorbeeld de rol hebben van grappenmaker hebben, kan dat conflicteren met je rol bij kantoorvrienden, waarbij je je presenteert als geavanceerde volwassene.
Aparte vriendengroepen: is dat een probleem?
Uiteindelijk moeten we ons de vraag stellen: kan het kwaad om onze vriendengroepen gescheiden te houden? “Helemaal niet”, stelt de klinisch psycholoog, die beweert dat het zelfs een goede manier is om wat intimiteit te bewaren. “Mensen in een kleine groep ontwikkelen ook eerder een sterke band met elkaar dan in grote gezelschappen.”
We maken op sociale media ook verschillende filters aan om mensen te verdelen in groepen, waarom zou dat in het echte leven niet kunnen? Hierdoor ben ik gerust gesteld. En een trouwfeest, dat komt er toch nog niet meteen aan.
*De namen in dit artikelen zijn aangepast. De auteur houdt van haar vrienden en wil ze zeker niet kwetsen.
Bron: Marieclaire.fr
