De eerste tien minuten doorkomen was alles behalve evident. Meermaals dacht ik: “als er in dit stuk een pauze is, dan zien we de helft van de zaal niet meer terug”. Maar de vertellingen over het leven van de kunstenaar en de a capella gezangen wisten dit langzaam te keren. Dagboekfragmenten werden doorleefd voorgelezen en leidden ons langs het oeuvre van Fabre. Het verhaal van een kunstenaar die als ‘fout’ werd en wordt aanzien wegens een gebrek aan binding met de maatschappij, maar ook en vooral omdat hij fout WIL zijn. Het stuk bood het publiek bovendien wat meer achtergrond bij zijn werken en de vaak vreemde keuzes voor objecten als kevers, wormen, vogels, maar ook zijn bic-tekeningen en bloed-canvassen. “I did it my way”, zingt Bervoets en dat vat de collectie van de vreemde vogel aan het kunstfirmament wel samen.
Theater moet volgens hem meer leren van de performance cultuur en dat blijkt duidelijk uit zijn creatie van Nachtschrijver. De perfect uitgedokterde verlichting, decor, kledij, keurig georchestreerde bewegingen en sigarettenrook waren hiervan een mooi bewijs.
Al bij al was Nachtschrijver een rauwe en alles behalve ontspannende opvoering, zoals het zuchten en de “jongens toch” van mijn achterbuur al deed vermoeden. Gelukkig maakte de topcast veel goed. Geen voer voor iedereen, maar als jij kunstliefhebber bent en het oeuvre van Fabre tot je verbeelding spreekt, dan is het toneelstuk zeker en vast een aanrader.
Meer info. en tickets via www.janfabre.be.
