Gilles de la Tourette, of het Tourettesyndroom, kan je kortweg omschrijven als een ticstoornis. De tics zijn namelijk de symptomen die het meeste op de voorgrond treden en uiten zich in allerlei vormen en gedaanten, vocaal en motorisch afhankelijk van de persoon bij wie het zich voordoet. De maatschappelijke onwetendheid rond Gilles de la Tourette is tot op heden groot wat deze dag noodzakelijk maakt. De omgeving draagt namelijk een grote verantwoordelijkheid en we zijn ons daar vaak niet eens van bewust.
Erfelijkheid is één, omgeving is twee
Gilles de la Tourette is een neurologische aandoening waarvan de exacte oorzaak nog onbekend is. Wat we wel weten is dat het ontstaat door een verstoorde werking van de neurotransmitters die de overdracht van de zenuwprikkels regelen. Belangrijk om weten is dat het syndroom genetisch bepaald is: kinderen hebben 50 procent kans om de aandoening te erven van een ouder met het Tourettesyndroom. Al spelen de genen niet als enige een grote rol in de manier waarop de ticstoornis zich uit. Zo vormt de sociale omgeving een tweede belangrijke factor. Het ervaren van stress, angst of heftige prikkels bijvoorbeeld kunnen de tics doen toenemen.
Gilles de la Tourette is niet zeldzaam
Hoewel het idee leeft dat Gilles de la Tourette zelden voorkomt, is dat in realiteit niet het geval. Op het Tourettesymposium in 2001 zei Dr. Jean Steyaert dat maar maar liefst 1 op de 50 mensen kampt met deze aandoening. Bij de ene persoon uit zich dat in minder zichtbare gedaanten, bij de andere persoon is het zeer opvallend en zelfs moeilijk om normaal te kunnen functioneren. Daarnaast blijkt ook dat mannen drie tot vier keer vaker met de aandoening kampen dan vrouwen.
In de tics herken je iemand met Gilles de la Tourette
Vaak verschijnen de eerste tics bij kinderen tussen de vier en de zes jaar. Dit kunnen vocale tics zijn zoals korte fluitgeluiden of hum-hum geluidjes. Maar het kunnen evengoed motorische tics zijn waarbij het kind regelmatig de tong uitsteekt, schouders optrekt, schudt met het hoofd of knippert met de ogen. Tenslotte zijn ook dwangmatige tics mogelijk zoals het tellen van stoeptegels. Tics kunnen van snel voorbijgaande aard zijn maar ze kunnen ook blijvend zijn. Kinderen of ouderen die tics ervaren, durven deze soms te onderdrukken wegens schaamtegevoel of schrik voor reacties van hun omgeving. Dit leidt tot een gevoel van spanning, wat in tegenstelling tot het toegeven aan de tics een gevoel van opluchting geeft.
Taboe doorbreken
Het Tourettesyndroom is een ongeneeslijke aandoening, maar kan op verschillende manieren behandeld worden. Zo is gedragstherapie met gespecialiseerde psychologen de meest aangeraden behandeling om op een natuurlijke manier de tics onder controle te krijgen. Jammer genoeg is de maatschappelijke onwetendheid over de aandoening nog steeds heel groot wat het taboe rond psychische aandoeningen zoals Gilles de la Tourette in standhoudt. Verschillende verenigingen, zoals Iktic VZW, zetten hun schouders hieronder en proberen misvattingen of negatieve affiniteit met het begrip de wereld uit te helpen waardoor de buitenwereld meer begrip creëert. Ook een dag als vandaag, Internationale Tourettedag, vormt een belangrijke steun voor iedereen die hiermee kampt. Mensen met Gilles de la Tourette zijn helemaal niet raar, ze zijn uniek. Maatschappelijke en sociale appreciatie hieromtrent is noodzakelijk zodat wij als omgeving geen reden meer vormen voor stress of angst om raar bekeken te worden.
Lees meer Marie Claire op: Het ‘grotsyndroom’: “Opnieuw samenhokken, dat voelt niet goed aan”; Tot een op de twee Belgen heeft het mentaal moeilijk door corona; Marie Claire selecteert: de beste cadeaus voor Vaderdag.
