Mous: “Ik wil een makkelijk leven: kunnen doen wat ik wil, zeggen wat ik wel, met de mensen rondom mij waar ik 200% mezelf bij kan zijn. Ik ben geen kontenlikker. Soms krijg ik de vraag van een artiest om bijvoorbeeld de cover van een nieuw album te shooten. En als ik die persoon cool vind of respecteer dan geeft die vraag mij soms al evenveel voldoening dan dat ik er effectief voor zou moeten shooten.
Moest ik het aanbod wel aannemen, en het resultaat zou dan niet zo zijn als wat ze in gedachten hadden, dan is dat allemaal weg. Door nee te zeggen, behoud je het respect van die persoon. Ik weet niet of mijn stijl een ode is aan de Arabische cultuur of gewoon eerlijk zijn met mijzelf. Dit is mijn wereld. In het begin van je carrière doe je al snel iemand na waar je naar opkijkt, dat is bij iedereen het geval, of je nu stylist bent of fotograaf. Op een bepaald moment werkt dit niet meer en dan moet je eerlijk zijn met jezelf. Ik ben zelf ook opgegroeid in 2 werelden.”
Middenvinger aan de wereld
“Op school haalde ik mijn beste Vlaams boven, vanaf ik thuiskwam bij mijn familie kwam ik esthetisch en verbaal terecht in het noorden van Marokko. Ik wil de Arabische wereld misschien in een beter perspectief zetten of gewoon zelfs de middenvinger geven aan de rest van de wereld, van kijk: wij zijn ook creatief en we behalen een bepaald niveau.
Ik herinner mij een bezoek aan een beurs in Marrakesh, waar ik vergezeld was door een criticus die voor een Belgisch kunstmagazine schrijft. Ik had hem gevraagd wat hij van de Afrikaanse kunst vond die tentoongesteld werd. Zijn antwoord was dat het ‘voor Afrika zeker niet slecht was.’ Toen brak er iets in mij. Het deed mij pijn dat wij zogezegd niet op niveau konden zijn. Dat heeft zeker bijgedragen aan mijn koppigheid om het te maken. Ik zou hen een iets laten zien… Wees goed in wat je doet, en ze gaan je wel vinden.
Merken en mode hebben mij altijd geïnspireerd. Maar ik kon dat nooit zelf betalen. Rond mijn 15de maakten ik en mijn vrienden onze eigen Nike mutsen. Als er ergens een schoen kapot was, dan kwam dat logo met naald en draad op een muts terecht. Net omdat we die dingen niet konden betalen, werd het een soort obsessie. Wij herkenden alles. Iemand met Prada schoenen? Er stond nergens Prada op, maar wij wisten het wel. Afrikanen zijn heel brand minded.
De beste modecriticus is een doodgewone Marokkaan of Afrikaan, hij zal je de grappigste fashion review geven die je ooit hebt gehoord. Hij weet niet wat Louis Vuitton vorig seizoen gedaan heeft als er geen logo op stond. Maar als er een logo op staat, is hij volledig mee met het concept.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Kritische Fotografie
“Mijn fanbase is gelukkig heel openminded. Na de verkiezingen van 2019 werd bekend dat 1 op 2 Belgen racistisch is. Ik wil altijd boodschappen in mijn beelden steken, dus op dat moment dacht ik: als 1 op de 2 racistisch denkt, dan wil ik een boodschap van true racism meegeven.
Ik heb toen een reeks gemaakt met KKK-hoeden, ik zag er zelf het probleem niet van in. Ik ben goed bevriend met de hoofdredactrice van Vogue Italia en toen zij de reeks zag, vroeg ze mij om te wachten om de beelden naar buiten te brengen, want ze wilde het samen doen. Wanneer ze net op de website van Vogue Italia stonden was het eerst nog rustig, maar toen werd de US wakker…
Toen ben ik naar de guillotine gestuurd, voornamelijk door witte Amerikanen die zich schuldig voelen over alles wat er gebeurd is in het verleden. Er zijn artikels over verschenen, ik kreeg haatberichten op Instagram, Vogue Italia werd zelf aangevallen. Ik kreeg wel kritiek vanuit de Afro-Amerikaanse gemeenschap, maar ook veel mensen die mijn beelden reposten of het voor mij opnamen, ze veroordeelden dat ik zo werd afgebroken, omdat de haters mijn boodschap duidelijk niet begrepen hadden.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Foto’s offline
Dit was allemaal rond 14u begonnen en om 16u heeft Vogue de foto’s offline gehaald. Er is wel iets positiefs uitgekomen. Een bekende curator uit Londen heeft mijn foto’s getoond op het Lagos Photo Festival, wat een big deal is. Omdat hij zo gerespecteerd is en niemand hem onder tafel kan praten, kregen de foto’s wel de aandacht die ze verdienden.
Dat gezegd, ik begrijp nog altijd niet dat ik voor een medium als Vogue mag shooten. Ik ben er geraakt door mijn beelden en mijn vrij werk. Maar het is niet dat ik de beste fotograaf ben, 90% van de fotografen is waarschijnlijk beter dan mij. Ik heb gewoon voor mijzelf een manier gevonden, een soort van loophole, om mijn creativiteit mee uit te spelen. In plaats van het imago: ik als fotograaf.
“Ik word overspoeld met berichten van jonge mensen die fan zijn. Ik zeg altijd: Mous is for the kids. Een verwijzing naar WuTang is for the children.”
Vandaag kreeg ik nog een bericht van een jonge gast en zijn volledige Instagram profiel staat vol met mijn foto’s. Ik stuurde hem nog: wow, dit is mijn favoriete pagina op heel Instagram (lacht). Heel veel jonge mensen staan achter mijn werk, ik vind dit belangrijk. Je hebt veel meer aan de jeugd die achter je staat, dan aan zure mensen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Mousganistan
Ik ben zelf op de radar gekomen na mijn expo Mousganistan in mijn hometown Sint-Niklaas. De respons daarop was wereldwijd. Maar mijn persoonlijke keerpunt kwam er toen een agent mij een paar jaar geleden opbelde of ik recent werk kon doorsturen, omdat ze mijn portfolio wilden updaten. Er zat echt alleen maar brol tussen, ik werd er echt depressief van. Deze periode was heel frustrerend. Ik heb toen een break genomen en ben gaan reizen. Ik heb even bewust geen foto’s meer gemaakt. Ik ben voor een paar maanden in Marokko beland en heb daar beslist om mijn eigen ding te doen op mijn eigen tempo. Ik was blut en had niets, maar ik geloofde er zelf terug zo in.
Mijn verontruste boekhouder suste ik met de woorden dat ik nog even wilde genieten van de vrije tijd, want dat ik voelde dat dit ooit ging veranderen. En ik had gelukkig gelijk. Na een jaar onstond er dan ineens groei. Het beste gevoel in de wereld. Ik raad het iedereen aan. Maar niemand durft, want mensen kopen in België op hun 16de een huis (lacht), en hebben vanaf dan zoveel verantwoordelijkheden dat ze nooit tijdelijk afstand kunnen nemen van hun leven. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik eindelijk geld begin te verdienen. Nu kan ik met een gerust gevoel een huis kopen.”
Vond je dit interessant? Lees dan ook: Waarom de zomershow van Mugler viraal gaat op sociale media. De zomerjurken die je in 2021 wil dragen. Deze 3 Belgische modetalenten maken furore in het buitenland.
