De eerste keer dat ik Coely ontmoette, was op het Sakifo Festival op het eiland Réunion. Ik had geen idee dat zij een Belgische was; als je haar ziet of hoort zingen lijkt ze een Amerikaanse. Maar als je met haar praat, hoor je onmiddellijk dat ze ‘van bij ons’ is. Wijd het aan die typische Belgische nuchterheid – die ze ook absoluut wil behouden.
Lees ook: Mustsee: de tentoonstelling ‘Basquiat x Warhol’ in de Fondation Louis Vuitton
Je eerste album ‘Different Waters’, uitgekomen in 2017, was een groot succes in België en leverde een gouden plaat op. Wat verwacht je van dit album?
“Eigenlijk niets. Ik ben vooral blij dat het er is en dat het leeft, zoals de titel zegt. Ik hoop dat het publiek het zal kunnen smaken – en verder zien we wel. Ik heb er mijn ziel in gestoken.”
Wat heb je de voorbije vier jaar allemaal gedaan?
“Ik was op tournee en werkte aan deze plaat. Toen kwam corona; gelukkig kreeg ik zelf geen covid. Ik werd wel zwanger, trouwde en kreeg in 2021 een kind. Ik heb ook veel opzoekingswerk gedaan om mijn nieuwe nummers voor te bereiden.”
Hoe heet je zoontje?
“Jabari. Het betekent ‘moedig’ in het Swahili. Hij dribbelt overal naartoe en heeft een eigen willetje.” Je nieuwe album Alive is heel breed, breder dan je hiphop-roots laten vermoeden.
Er staat ook pop en soul op, het klinkt heel eigentijds.
“Ik wil muziek maken waar over tien jaar nog naar geluisterd wordt. Ik zie dat de jonge generatie weer teruggrijpt naar Lauryn Hill. Ik ben zelf opgegroeid met allerlei muziekgenres, die ik op mijn manier in mijn nummers verwerk. Mijn producers en ik hebben veel onderzoek gedaan voor dit album en ik denk dat ik mijn eigen stem heb gevonden. Je hoort aan dit album dat ik volwassener geworden ben. Ik ben niet meer dezelfde als vroeger, ik ben gegroeid. Het leven en mijn ervaringen hebben me veranderd. En ik ben ook gewoon te oud nu om mijn tijd aan onnozelheden te verspillen.”
Je bent nu 29, dat is niet superjong meer.
“Dat klopt, en toch wilde ik soms nog dat ik jonger was. Maar ik kan het leven nu anders zien dan vroeger. Ik ben door een moeilijke periode gegaan, waarin ik mezelf stevig in vraag heb gesteld en ik voel me nu beter gewapend tegen wat er op me afkomt. Ook op slechte dagen blijf ik de schoonheid van het leven zien.”
Of je album zien we featurings met andere rappers uit de Antwerpse scene.
“Inderdaad, ik werkte samen met Fahad Seriki, wiens flow ik geweldig vind, voor mij is hij een echte dichter. Ook met Shaka Shams, die heel scherp rapt. En met Yann Gaudeuille, die trouwens ook aan alle producties meewerkte, hij heeft een echte soulstem.”
Heb je altijd in het Engels gerapt?
“Ja, het is de taal waarin ik me het beste kan uitdrukken. Soms gooi ik er wel eens een Franse zin tussen. Ik heb Diam’s, Zaho en Sexion d’Assaut grijs gedraaid, zij hebben mijn jonge jaren echt bepaald. Maar qua klank hield ik meer van Amerikaanse rap.”
Moet je als vrouw in de hiphop-scene vechten om je plaats te bemachtigen?
“Het is een strijd en dat zal het altijd blijven. Maar tegenwoordig rijzen steeds meer vrouwen naar de top en ze hebben ook meer tools ter beschikking dan vroeger, zoals social media. Er is ook veel solidariteit en uitwisseling tussen ons.”
In het nummer ‘Fruit of Bantu’ geef je weer hoe het is om te leven met een donkere huid.
“Het klinkt wat provocatief, maar het is mijn manier om te zeggen: ‘Jullie hebben geen idee wat ik, noch mijn moeder, noch mijn broer, hebben moeten doorstaan omwille van onze huidskleur.’ Dat nummer vond ik het moeilijkst om te schrijven. Maar ik wilde het feit dat ik tot de zwarte community behoor en mijn trots om zwart te zijn in de picture zetten.”
Is het omdat je veel geleden hebt dat het zwaar was om te schrijven?
“Ja, ik ben zelf ook slachtoffer van racisme geweest. Mijn moeder en broer ook. Ik praat er niet makkelijk over, want het is een zwaar thema. Maar tegenwoordig vind ik het makkelijker om het erover te hebben. Toen ik jonger was, had ik geen idee hoe ik het onder woorden moest brengen.”
Je woont in Vlaanderen waar volgens de peilingen het Vlaams Belang de grootste partij is. Een racistische partij.
“Daar moet je mij niets over vragen, ik volg het nieuws nauwelijks want ik heb er de tijd niet voor. Ik zie wel dingen voorbijkomen op social media, maar ik verbaas me er niet eens meer over. We weten echt wel wie de racisten zijn. Ik praat zelf liever over muziek.”
Beschermt muziek je?
“Ik leef voor muziek, muziek draagt mij.”
In de ritmiek van sommige van je nummers hoor je Congolese invloeden.
“Klopt, en er zijn zelfs enkele woorden bij in het Lingala.”
Wat hoop je met dit album te bereiken?
“Dat het voorbij de Belgische grenzen mag reiken en dat iedereen van zijn eigen stukje Coely mag genieten.”
Welk imago wil je met ‘Alive’ uitstralen?
“Iemand met een geschiedenis. Ik laat mezelf zien zoals ik ben, omdat ik eindelijk gelukkig ben.”
Coely, Alive, Top Notch/Universal Music. In concert op 25 maart in de AB in Brussel, op 31 maart in de Roma in Antwerpen, op 26 mei op het Gladiolen Festival in Olen en op 15 juli op het Dour Festival. L
Lees ook: Voor deze films ga je deze maand graag naar de cinema.
