Isolde voelt zich graag begeerlijk. Maar toen ze na twaalf jaar huwelijk stiekem een onlineprofiel aanmaakte op een datingsite “om haar sexappeal te testen”, had ze nooit verwacht dat een van de eerste mannen die haar contacteerden Hervé zou zijn, haar eigen echtgenoot.
Ik was niet geïnteresseerd in seks om de seks, maar datingsites intrigeerden me wel. Hervé was op verplaatsing voor zijn werk en ik wilde eens kijken hoe het was. “Dit is ongevaarlijk, verscholen achter mijn computerscherm”, suste ik mezelf. Ik wilde zien of ik het nog kon, dat verleiden. Na twaalf jaar samenleven en twee kinderen miste ik het stiekem een beetje.
Op het moment dat ik me inschrijf, hou ik van mijn man. Hij ziet me ook graag, ons leventje is op de rails. De sleur zit er een beetje in, maar we hebben het goed. We vrijen nog, soms teder, soms wild. Niks aan de hand. Bij mijn vierde match krijg ik een gigantische klap: op het scherm zie ik mijn man, met een grote glimlach, en de vermelding dat hij getrouwd is. Ik weet niet wat het meeste pijn deed: dat hij vreemdging of het feit dat hij zomaar vrouwen aanklikte.
Misschien lag het aan het feit dat hij ‘duurzame relatie’ had aangevinkt.
Mijn vriendin Rosemary had me verwittigd: “Typisch voor mannen die een onenightstand zoeken, ze lokken je door zich romantisch voor te doen.” De smeerlap! Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe lang duurde dit dubbelleven al? En wat zocht hij daar, buiten seks? Want voor liefde moet je niet op zulke websites zijn, toch? Of wil hij me verlaten en zoekt hij alvast iemand anders? Ik ver- moord hem bij zijn terugkeer!
Ik heb een fase gehad die ik “de actieve baggerput” noem, een soort agressieve vorm van depressie. Ik dacht aan scheiden, maar koos er uiteindelijk voor om hem te bespioneren. Ik heb mijn profiel verwijderd. Zijn nicht van 26 was bereid om me te helpen, en contact met hem te zoeken. Rosemary en ik zaten naast haar voor de pc.
Zij lokte hem uit zijn tent door het over seksuele fantasieën te hebben. Hij hapte toe.
Het was een beetje stout, niet vreselijk geil, maar toch genoeg om me te kunnen inbeelden dat hij zich, in tegenstelling tot mezelf, niet beperkte tot virtuele contacten. Zij stelde voor om telefonisch verder te gaan, maar dat sloeg hij af. Heel even was ik gerustgesteld, maar twee minuten later was ik alweer aan het malen: dat bewijst niets, misschien heeft hij al een afspraak voor vanavond.
Uit zelfbescherming heb ik gezegd ermee op te houden. Ik denk dat ik bang was voor wat ik verder zou kunnen ontdekken. Ik kon niet uit mijn hoofd zetten dat hij mij niet meer aantrekkelijk vond, als hij – zelfs enkel virtueel – tot andere vrouwen aangetrokken was. Ik was diepgekwetst, want trouw was een evidentie tussen ons. Seksuele exclusiviteit en liefde waren de basis van ons als koppel, onze gemeenschappelijke kracht.
Hem zo bespieden hielp me om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Gebruikte hij deze website om affaires te hebben? Ik liet de idee varen om Hervé telefonisch voor een ultimatum te stellen. Mijn intuïtie zei dat ik eerst moest uitzoeken wat ik wilde voor onze relatie. Ik was boos op Hervé, ik haatte hem, maar ik wilde hem niet kwijt. We waren toch gelukkig? Wat was er gebeurd? We hielden van dezelfde dingen, hadden gemeenschappelijke interesses en vrienden, gingen altijd samen uit… Misschien te veel? We hadden inderdaad weinig ruimte voor onszelf en vertelden elkaar altijd alles. Een fusioneel stel. Of toch niet…
Hervé was op reis, en toen hij na tien dagen thuiskwam, was ik er klaar voor. Ik wist dat ik nog van hem hield. De volgende dag zorgde ik ervoor dat we de kinderen niet hadden. Ik koos ervoor om niet rond de pot te draaien, zonder hem met verwijten te bombarderen: “Rosemary heeft jou op haar datingsite gezien.” “Ah bon? Heeft ze in al die tijd nog geen vent gevonden?” Ik stond met mijn mond vol tanden. Hervé is beroepsmatig een echte strateeg, maar nu hield hij me voor de gek. Ik was gedestabiliseerd en gooide er als een idioot uit: “En jij, zoek jij ook een vent?”
“Ik ga gewoon online om een beetje te kijken, wanneer ik geen videospelletjes speel”, gaf hij kalmpjes toe.
Ik krijste dat niemand naar zulke sites ging als ze niet op zoek waren naar seks. “Tuurlijk wel, kijk maar naar mij.” Ik bleef aandringen. “We gaan onmiddellijk online en ik laat jou mijn historiek zien als je wilt.” Toen hij daar nog achteraan gooide “En daarna gaan we eten”, heb ik begrepen dat, als hij me zou bedriegen, hij het nooit zou toegeven. “En als je avontuurtjes had, zou je het zeggen?” “Ik heb er geen.” “Ja maar, zou je het wel zeggen?” “Dat weet ik niet, ik heb er geen.”
Ik was verdeeld tussen hem geloven en het onaangename gevoel dat hij er te gemakkelijk vanaf kwam. Maar ik wist ook dat we voor een hindernis stonden, en niet voor een breuk. Ik wilde geloven in onze liefde. Die datingsite was een alarmsignaal, we konden de zaken nog rechttrekken. Er was maar één strategie onze relatie waardig: hem die uitstapjes op die website gunnen, zonder hem te bespieden of te bestoken.
Wat als het niet bij het virtuele blijft? Dat risico bestaat. Net zoals in het echte leven. Ik heb mezelf ingepeperd dat hij recht heeft op een stukje geheime tuin. En dat ‘elkaar vertrouwen’ niet betekent dat je elkaar alles vertelt, maar dat je aanvaardt om niet alles te weten. Ik bewijs hem mijn liefde door respect te hebben voor zijn vrijheid.
pagina 38
"INTERVIEW: Oscar and The Wolf"
pagina 62
"MAATSCHAPPIJ#MeTooalserfenis"
pagina 102
"BINNENKIJKER Inge Onsea"
