‘Tarantino’ was een universeel begrip geworden vanaf de eerste dag van het festival. Of je nu over de zonnige Croisette struinde of je tussen de honderden laptops in de persruimte bevond: De naam Tarantino rolde over alle tongen. De galapremière was verboden terrein voor journalisten, dus enkel de persvisie werd een optie. Maar ook hier kon je niet op je gemakje binnenwandelen.
Het persvolk werd namelijk opgedeeld in een soort pershiërarchie. Journalisten voor grote media krijgen witte en roze persbadges en zwaaiden de scepter, want zij zouden als eerste naar binnen mogen. De blauwe en gele persmensen, waaronder wij, stonden bang en met velen af te wachten wanneer we de menigte zagen groeien, want wij konden de zaal pas als laatste betreden.
Tarantino tumult
Alle hoofden tellen was gekkenwerk, maar laten we schatten dat er meer dan tweeduizend man stond. De zaal telt iets meer dan duizend zitjes, dus de zenuwen stonden bij iedereen strak gespannen. Tientallen meters verder stond er nog meer volk ongeduldig te wachten om een glimp van de sterren zelf op te vangen. De flanken van de rode loper werden er opgesierd door de grootste cameralenzen en fotografen die hun mooiste pak uit de kast hadden gehaald.
Na vier uur tussen een rij dranghekken gezeten te hebben, deed zowat elke ledemaat pijn. Het werd echter nog pijnlijker bij het tellen van de journalisten die de trap opstormde om een goede plaats te bemachtigen. Op tien minuten zat de volledige zaal namelijk vol, met nog zeker duizend andere journalisten die bedeesd achter bleven. Ook wij dus.
Enkele weken terug stelden vele kranten zich de vraag of Tarantino nog relevant is. Als we naar de gekte van de afgelopen dagen kijken, kunnen we je met zekerheid zeggen dat hij nog steeds even populair is. Of de film opnieuw een meesterwerk is zoals 25 jaar geleden met Pulp Fiction weten we zelf pas in augustus, maar we kunnen je met trots zeggen dat we één van de eersten zijn die de nieuwste Tarantino-film niet zijn binnengeraakt!
Voir cette publication sur Instagram
