“Ik voelde geen emotionele verbinding met mijn kind”
Carmen Wille, 31 jaar
“Toen ik 35 weken zwanger was, had ik veel stress. Mijn lichaam maakte hoge dosissen cortisol aan waardoor mijn vliezen braken. De bevalling was traumatisch: ik beviel met een keizersnede, mijn zoontje lag voor een tijd in de couveuse en verbleef vervolgens nog twee weken op de neonontale afdeling. Na de bevalling werd snel duidelijk dat mijn lichaam verschillende prenatale signalen: ik was heel moe, at niet meer met smaak en wou enkel nog slapen. Zowel ik als mijn arts besteedden er geen aandacht aan. Wat me na de bevalling nog het meest verontrustte was de afwezige band tussen mij en de baby. Ik voelde geen emotionele verbinding met mijn kind en dat deed bij mij de alarmbellen afgaan.” Carmen was doorheen de zwangerschap heel open naar haar vriendinnen toe. Ze vertelde hen dat ze niet graag zwanger was en dat ze liever had dat niemand haar buik aanraakte. Dat kon niet altijd op begrip rekenen. Maar het moeilijkst om te aanvaarden, waren de schuld- en schaamtegevoelens tegenover haar kind : het baren van een kind werd altijd zo idealistisch voorgesteld. “Omdat de lat zo hoog wordt gelegd voor moeders, wil ik het altijd perfect doen. Terwijl ik denk dat kinderen geen perfecte maar een goede en blije mama zouden moeten hebben. Dit stigma legt een grote druk op ouders, waardoor schuldgevoelens als ‘ik kan het niet aan’ of ‘het lukt mij niet’ de bovenhand nemen.”
“Ik heb op een bepaald moment met een kussen boven zijn bed gestaan”
Cindy Broothaerts, 42 jaar
“Toen ik op een ochtend wakker werd, kreeg ik een krak. Ik was zo van slag en uitgeput dat ik zelf niet meer wist hoe ik groenten moest snijden. Dagenlang weende mijn zoontje en ik wou maar één ding dat het eens ophield. Ik heb op een bepaald moment met een kussen boven zijn bed gestaan. Toen besefte ik dat er iets moest veranderen. Ik ging naar de huisarts die me 3 weken antidepressiva voorschreef. Ze hielpen niet. De vroedvrouw die wekelijks langskwam omdat mijn zoontje prematuur geboren is, heeft aan de alarmbel getrokken en zorgde ervoor dat ik opgenomen werd bij Centrum Moeder en Baby. Daar ben ik samen met mijn kind vier maanden en twee weken opgenomen.” Het ongenoegen in haar omgeving was duidelijk zichtbaar toen ze eerlijk was over hoe ze zich voelde. Vooral omdat ze al eerder een kindje verloren was. Opmerkingen als ‘Wat zeur jij nu? Je hebt nu eindelijk wat je wilt’ werden naar haar hoofd geslingerd. Dat versterkte alleen nog meer haar schuldgevoel en Cindy trok zich volledig terug. “Ik denk dat het taboe rust op het schuldgevoel dat moeders ervaren. Iedereen die op bezoek komt is euforisch over je baby, terwijl ik als moeder helemaal niet euforisch was, waardoor ik dacht dat ik beter kon zwijgen.”
Lees ook: Moe en slecht gezind? Misschien zijn je hormonen uit balans.
“Ik had niet het gevoel dat ik mijn kindje wou vasthouden”
Suzanne Huisamen, 26 jaar
“Zwarte ideeën kwamen pas na de geboorte van mijn tweede kindje. Louis was negen maanden oud toen ik zwanger werd van Milo. Tijdens de bevalling voelde ik me machteloos. Ik heb urenlang pijn gehad en toen Milo geboren was, voelde ik niets voor hem. Ik had niet het gevoel dat ik mijn kindje wou vasthouden. In de dagen erna werd mijn gemoed nog zwarter. Ik dacht eraan om mijn polsen over te snijden zodat ik niets meer kon voelen. Op dat moment begon Milo te huilen en besefte ik dat ik het niet kon.” Suzanne is van Afrikaanse roots en is gevlucht voor haar familie. Ze heeft slechte herinneringen aan vroeger die tijdens haar tweede zwangerschap terug naar boven kwamen en een intense impact hadden op haar mentale welzijn. De prenatale klachten versterkten toen ze na de eerste echo te horen kreeg dat er iets mis was met de nieren van hun baby. Bij de geboorte bleek het kindje ook een extra vingertje te hebben, wat voor nog meer stress zorgde. Suzanne voelde zich eenzaam en kon enkel op haar man terugvallen. “Ik heb geprobeerd om erover te praten met mensen. Ik wikte en woog elk woord en vroeg mezelf af of ik dit wel kon. Mensen hun ongenoegen als ‘Hoe kan dat? Dat is het mooiste moment van je leven.’ jaagden me schrik aan. Het taboe rond depressieve gevoelens voor en na de zwangerschap is een groot probleem. Mensen snappen dat niet.”
Lees ook: 2 gynaecologen klappen uit de biecht: “Alles begint bij het bespreekbaar maken van de vagina”.
