Nog net geen achttien is ze, dus veel herinneringen aan de voorbije songfestivals heeft ze nog niet. Maar toch vertegenwoordigt Blanche dit jaar ons land op de grootste liedjeswedstrijd ter wereld. Gisteren overleefde ze met succes de halve finale, zaterdag is het menens en staat ze voor de tweede keer op het gigantische podium in Kiev. Wij spraken haar in de aanloop naar het songfestival voor een interview dat je reeds kon lezen in het Aprilnummer van Marie Claire. “Ik heb geen idee waar ik aan begonnen ben.”
Tien jaar geleden leek de belangstelling voor het Eurovisiesongfestival naar een absoluut dieptepunt gezakt. De kijkcijfers kalfden af, en échte hits leverde de televisiemarathon ook niet meer op. Maar dankzij de Belgische successen van Tom Dice, en recenter Loïc Nottet en Laura Tesoro is het festival weer écht een zaak van staatsbelang geworden.
Naar aloude traditie wisselen de twee openbare omroepen van ons land elkaar af, en dit jaar viel de keuze van de Franstalige RTBF op de Brusselse Blanche. Bij ons nog niet echt bekend, maar onder de taalgrens intussen al een vertrouwd gezicht dankzij haar deelname aan The Voice Belgique, waar ze de coaches uit hun stoel blies met een indrukwekkende uitvoering van Adele’s Daydreamer.
Toen heette ze nog gewoon Ellie Delvaux, en droomde ze als telg van een artistieke familie van een leven vol muziek. Nu staat ze op het punt om deel te nemen aan het drukstbekeken televisieprogramma ter wereld. Van Australië tot de Verenigde Staten, en nu ook China: liefst 200 miljoen mensen zullen op 13 mei aan de buis gekluisterd zitten. Het is, om het zacht uit te drukken, heel wat om te bevatten voor een jong meisje dat nog school loopt.
“Ik heb geen flauw idee van wat ik kan verwachten”, zegt ze. “Maar het schrikt me niet af. Ik hoor overal dat het festival een echt gekkenhuis is. Kan moeilijk anders, met veertig deelnemende landen die elkaar allemaal willen overtroeven. Ik heb intussen alle inzendingen beluisterd, maar ik vind het moeilijk om de rest als concurrentie te zien. Muziek is geen competitie, toch? Natuurlijk: ik vind mijn liedje het beste, omdat dat het dichtst aansluit bij mijn eigen persoonlijkheid. Dat doet geen afbreuk aan de andere inzendingen.”
Heel veel podiumervaring heeft ze nog wel niet. “Tot nu toe heb ik nog maar drie keer live voor een publiek gezongen: één keer tijdens een schoolfeestje, en twee keer tijdens The Voice Belgique. Niet veel dus. Al had ik er wel altijd een goed gevoel bij.”
Pierre Dumoulin
The Voice Belgique
City Lights – het liefdeslied waarmee Blanche momenteel in Oekraïne de hoofdvogel mee hoopt af te schieten – is geen doordeweeks songfestivalnummer. “Dat komt omdat het niet met het oog op de wedstrijd geschreven is”, stelt auteur Pierre Dumoulin, die zelf bekendheid verwierf als frontman van de Waalse indieband Roscoe.
“Ik heb Blanche gecontacteerd nadat ik haar in The Voice Belgique had gezien. Ze zong fenomenaal, en ik wilde graag samenwerken. Ik had een stukje van een nummer, en de bedoeling was om haar erop te laten zingen. Zo had ik iets om aan mijn platenfirma te laten horen. En kijk: ze waren niet alleen overtuigd van haar talent, maar stelden meteen voor om het nummer in te zenden voor het Eurovisiesongfestival.”
“Ik heb een heel andere muzikale achtergrond, en maak zelf eerder alternatieve muziek. Ik snapte de link dus niet meteen. Nog steeds niet, eigenlijk. Anderzijds: zowel Blanche als ik staan voor de volle honderd procent achter wat we gemaakt hebben. En als we dat aan zo’n gigantisch publiek kunnen laten horen, zouden we wel gek zijn om dat niét te doen.”
Blanche en Dumoulin vonden elkaar in hun liefde voor muziek. Ze noemen Alt-J, Aurora en Ry X als inspiratiebronnen, en in City Lights schemeren echo’s van London Grammar en Lorde. Voor het eerst sinds lang stuurt België een nummer dat niet alleen modern, maar zelfs hip klinkt. De bookmakers geloven er alvast in en zetten ons land in de Top 3, naast Italië en Zweden.
Toch heeft de zangeres naar eigen zeggen geen last van druk of hoge verwachtingen. “Ik ben eerder opgewonden dan gestresseerd. Natuurlijk ga ik voor een zo goed mogelijk resultaat, en dat de reacties zo goed zijn motiveert me nog meer. Alleen wil ik me niet vastpinnen op een voorspelling. De Rode Duivels zijn vorig jaar ook naar het EK vertrokken om kampioen te spelen, maar uiteindelijk lagen ze er in de kwartfinale al uit. Er zijn altijd factoren die je niet zelf in de hand hebt.”
Geen kniezwengel
Over de aankleding van haar act wou ze ten tijde van het interview nog niet veel kwijt. Jazeker: er zal een choreografie zijn. Maar de kans dat er meer over een kniezwengel zal geschreven worden dan over de muziek acht ze eerder klein. “Ik wil het publiek drie minuten een andere wereld in trekken, en daarvoor zal ik alle middelen aanwenden die binnen handbereik liggen. Hoe het Universum van Blanche eruit zal zien, weet ik zelf nog niet. Dat wordt een werk voor de volgende weken. Sowieso zullen we de visuele presentatie van het nummer pas in Kiev openbaar maken, tijdens de eerste repetitie. De andere landen kijken ook mee en een origineel idee is snel gepikt.”
Blijft nog het feit dat artiesten die aan het songfestival deelnemen nadien vaak finaal verbrand zijn en noodgedwongen in het nostalgiecircuit terechtkomen. ABBA, Sandie Shaw, Céline Dion en France Gall hebben bewezen dat het ook anders kon, maar op meer dan zestig jaar en over de duizend muzikale acts, blijven het uitzonderingen op de regel.
Blanche is zich van het fenomeen bewust, maar ligt er vooralsnog niet wakker van. “Bij de meeste artiesten die deelnemen, blijkt die passage op het songfestival achteraf hun belangrijkste wapenfeit, waardoor ze er de rest van hun leven mee vereenzelvigd blijven. Maar ik zie het gewoon als een stap op de weg die ik af wil leggen. Het is nu te druk om aan nieuwe muziek te werken, maar dit najaar moet er een eerste echte EP uitkomen, en dan is die wedstrijd alweer lang voorbij. Ik wil me niet vastklampen aan één nummer. De ambitie is om op lange termijn een carrière uit te bouwen.”
“Tot nu toe viel school en muziek prima te combineren, en reageerden zowel mijn vriendinnen als de leraars heel positief. Nu de grote promotiemachine warmdraait, zal dat wellicht moeilijker worden. Mijn zanglessen kan ik na school volgen, maar het zou kunnen dat ik links en rechts wel eens een dag zal moeten spijbelen. Geen ramp, toch? Ik loop die achterstand nadien wel weer in. Dit is een kans die ik misschien één keer in mijn leven krijg, dus die moet ik met beide handen grijpen. Mijn ouders en mijn broer steunen me daarin. En als ik een goed resultaat neerzet, zal de rest van het land ook wel volgen.”
