Toen ze de reden van onze breuk hoorden, kreeg ik in onze naaste kring vaak de vraag of ik niets had zien aankomen van de nakende catastrofe. Vandaag, drie jaar na de scheiding, vraag ik me nog steeds af of er voortekenen waren. Heb ik ze niet opgemerkt omdat ze te goed verborgen waren, of omdat ik ze niet heb willen zien? Of misschien waren ze er helemaal niet. Op papier waren wij het koppel dat iedereen wil zijn, omdat we samen zo’n goed evenwicht hadden gevonden. Na 11 jaar huwelijk leefden we comfortabel, niet ver van de kust, in een mooi huis met een grote tuin; onze kinderen groeiden op in een gezonde omgeving. We hebben ze laat gekregen, met veel moeilijkheden bij elke zwangerschap, wat hun aanwezigheid extra kostbaar maakt.
Lees ook: “Oordopjes kunnen veilig én mooi zijn”: Vlaamse oordopjes veroveren de markt
Ik ben consultant op zelfstandige basis, niet in zo’n groot kabinet à la McKinsey. Het is trouwens zo dat ik mijn man heb ontmoet. Begin jaren 2000 had het aeronauticabedrijf waar hij werkt een lokale aanbesteding gedaan voor een HR-audit, om de communicatie in één van hun afdelingen te verbeteren. Ik had de opdracht in de wacht gesleept en begon met gesprekken met elk lid van dat team. Hij stak er met kop en schouders bovenuit. In tegenstelling tot de anderen had hij in enkele antwoorden heel helder de oorzaak van het probleem geanalyseerd: een chef die uit onzekerheid informatie achterhield om zijn machtspositie te behouden. Hij had zelfs enkele oplossingen aangedragen. Als ik me die details nu herinner, is het omdat ik een link leg met het drama dat ons gezin uit elkaar heeft gescheurd. Na mijn audit heeft hij trouwens de plaats van zijn chef ingenomen. En het was op zijn initiatief dat we elkaar terugzagen.
Vonken en vuur
Tijdens ons gesprek had ik al vonken gevoeld. We spraken meteen dezelfde taal, zijn grapjes hadden me doen lachen. Toen we samen afspraken, was de klik er nog steeds. Professioneel had ik intussen niets meer met zijn bedrijf te maken. Ik wilde hem vooral laten zien dat ik veel meer was dan een zakenvrouw in strak mantelpakje met opgestoken haar. Ik ben sportief, ik reis en ga graag uit, ik lees, ik ben ondernemend. Dat vooral. Ik kan het wel zeggen: ik heb hem mijn bed in gelokt en niet omgekeerd. Hij was natuurlijk wel ontvankelijk, maar bij elke stap was ik degene die het initiatief nam. De eerste kus in de auto, de eerste dubbelzinnige sms’jes, en de eerste uitnodiging bij mij thuis, na een avond cocktails testen in een hippe bar.
Nu ben ik verplicht om ons heel verhaal te overlopen en in vraag te stellen. Heeft hij zich laten doen om zijn echte persoonlijkheid te verbergen? Hoe was zijn seksleven voor hij me kende? Dat van een single levensgenieter? De ontdekking van zijn seksverslaving was des te pijnlijker omdat het een levensdomein raakte waarin we juist zo goed overeenkwamen. Mijn vriendinnen zijn al jaren wat jaloers als ik vertel dat wij één, twee, drie of meer keren per week vrijen.
Stoom aflaten
We kennen elkaars lichaam en wensen door en door, we komen allebei gemakkelijk klaar en we hebben geleerd om ons nergens iets van aan te trekken. Veel vrouwen die ik ken, hebben allerlei redenen om geen seks te hebben: de aanwezigheid van de kinderen, vermoeidheid, een serie op tv, bedtijd… Wij deden daar niet aan mee. Het eerste teken was van een heel andere aard. Stefan ging ‘s avonds altijd graag uit, het is een echte nachtbraker, en ook een workaholic. Ik dacht dat hij met zijn hoge functie met de jaren minder zwaar zou uitgaan, maar neen, integendeel. In onze beginjaren ging ik slapen en hij bleef tot sluitingstijd van de bar of club doorfeesten. Het was een onderdeel van zijn identiteit, zei hij, zijn manier om stoom af te laten. Ik geloofde hem. Tot op de dag dat ik een strip tabletten in zijn jaszak vond.
Ik liet de pillen liggen, maar zocht de naam op internet op. Naïef als ik was, dacht ik dat hij misschien ziek was en het voor me verborgen wilde houden. Maar Silden-afil was gewoon de naam van de molecule in Viagra. Ik viel van mijn stoel. Waarom nam hij dit? Had hij pillen nodig om seks met mij te hebben en had ik daar nooit iets van gemerkt? Er waren nog twee andere pillen, maar die kon ik niet identificeren. Die nacht kwam hij tegen de ochtend thuis, en is hij later in de voormiddag naar kantoor gegaan. Ik merkte niets verdachts op, maar ik begon wel te twijfelen. In feite vond ik de mogelijkheid dat hij me laat in de nacht had bedrogen minder erg dan de idee dat hij pillen nodig had om met mij te vrijen, omdat dit ons seksleven in vraag stelde.
Online zoekgeschiedenis
Ik heb er wat tijd over laten gaan.
Maar toen hij op zakenreis was naar het buitenland, heb ik de historiek van de laptop bekeken, die bij ons op de slaapkamer lag, en waar we ’s avonds series op keken. Porno, nog porno, websites met namen die je je niet eens kan inbeelden, seksvormen waarvan de naam me al deed kokhalzen, en vooral, op momenten dat ik naast hem lag te slapen en zelfs, begreep ik achteraf, nadat we samen seks hadden gehad… Wie heeft er nu behoefte om twintig minuten naar een gangbang te kijken nadat je met je vrouw bent klaargekomen?! Ik viel echt uit de lucht. Ik snapte ook niet dat hij zijn historiek niet eens had verborgen, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.
Vanaf dat moment ben ik bang geworden, bang voor onze relatie uiteraard, maar ook voor zijn geestelijke en fysieke gezondheid. Hoe kon hij het volhouden met zo’n intens beroepsleven, al dat uitgaan en dan ook nog uren naar hardcore video’s kijken? Ik bedacht dat die andere pillen waarschijnlijk amfetaminen moesten zijn. Hij reisde veel voor zijn job, ook naar Zuidoost-Azië, misschien kocht hij ze daar. Ik polste mijn vriendinnen om te weten te komen of hij versierpogingen had gedaan. Ik wist dat het een charmeur was, en groot en sterk als hij was vonden vrouwen hem meestal aantrekkelijk. Niets. Ik had daar kunnen stoppen, maar ik vreesde dat hem iets zou overkomen, een ongeval, een hartaanval, een hersenbloeding… En ik zag mezelf niet aan de kinderen uitleggen dat papa in het ziekenhuis lag omdat hij te veel had gefeest en naar porno gekeken tot in de kleine uurtjes.
‘Het dagboek van een seksverslaafde’
Ik heb lang geaarzeld om zijn twee telefoons te doorzoeken, zijn privégsm en die van de zaak. Achteraf denk ik dat ik er goed aan heb gedaan, maar op het moment zelf gingen de poorten van de hel voor me open: sexting, afspraken op allerlei uren, overdag of ’s nachts, trio’s in onze stad, namen van seksclubs voor orgieën, afspraken in het buitenland bij het buitenstappen van de vlieghaven, ‘dick picks’, conversaties met onbekenden met tientallen taalfouten… Het las als het dagboek van een addict, van een seksverslaafde man van 50 jaar, die leefde alsof hij er 22 was. Het was afschuwelijk vernederend voor mij, en voor hem ook eigenlijk: een dubbelleven, maar van de lelijkste, zieligste, vulgairste soort.
Ik kon niet meer wachten. De eerste dag waarop de kinderen bij mijn ouders waren, heb ik hem voor het voldongen feit gezet; ik wist alles. Stefan is ingestort, maar hij ontkende niets, hij heeft zichzelf niet eens echt verdedigd. Het vreemdste van al is dat hij me ook niet heeft beloofd dat hij zou stoppen, hij heeft enkel gezworen dat hij in therapie zou gaan. Dat heeft me nog het meeste gekwetst, het feit dat hij al die jaren niets heeft gezegd, geen hulp heeft gezocht. Ik heb teruggedacht aan ons eerste gesprek, hoe hij het gedrag van zijn baas had ontcijferd: het probleem ontkennen om niet in vraag te worden gesteld. Maar uiteindelijk heeft hij exact hetzelfde gedaan! Alles in zijn leven goed afschermen, de ernst van de situatie niet onder ogen willen zien, en enkel aan zichzelf denken. Ik dacht een prachtman te hebben, en daar zat ik dan zelf met het probleem opgeza- deld. Ik, mevrouw de super-consul- tant, die niets had zien aankomen. In enkele weken tijd zijn we allebei van ons voetstuk gedonderd. Nu moest ik mijn leven heropbouwen, zonder oog- kleppen op. En zonder hem.”
Lees ook: Haal zelf de Spaanse keuken in huis met deze 6 recepten
