Verwacht in deze versie van Emmanuelle niet de befaamde rieten stoel en ook geen scènes in Bangkok. In deze film duik je in de sfeer van Hong Kong en ervaar je achter elk beeld the female gaze.
Vóór je films maakte, was je journaliste bij Glamour. Een weinig banaal parcours.
Audrey Diwan: “Ik kom eigenlijk uit de literatuur. Ik ben al heel jong romans beginnen te schrijven en uitgeven. Ik herinner me mijn tijd bij Glamour als een vrolijke periode en heb ook goede herinneringen aan het lanceren van Stylist (een ander magazine dat uitgegeven werd door de Marie Claire-groep, nvdr).”
Waarom is jouw Emmanuelle wel en niet een remake van de Emmanuelle van Just Jaeckin uit 1974?
AD: “Dank je wel om die vraag te stellen, want wat ik jullie lezers en lezeressen in de eerste plaats wil meegeven is dat, als ze Emmanuelle gaan bekijken, ze vooral de oude Emmanuelle moeten vergeten. Ik nam mezelf voor om bioscoopbezoekers met Emmanuelle een trip te bezorgen zoals ze er nog nooit één gekend hebben. Ik ben dus van scratch begonnen.”
“Ik wilde ook geen erotische film maken; ik vroeg me juist af of je in een wereld waar je overstelpt wordt met beelden die alles laten zien, toch nog iets kan verbergen. Ik wilde juist dat de kijkers zich zouden inbeelden wat er buiten het beeld gebeurt. Bovendien vertel ik het verhaal van een vrouw die niet meer kan genieten. In onze samenleving ligt alles vast, hoe kan je dan nog controle lossen? Kunnen we door de controle te lossen weer een stukje genot ervaren…?”
Dit soort films, gemaakt door vrouwen die vrouwelijk genot laten zien, zijn redelijk nieuw.
AD: “Ja, het lijkt wel of we nu zeeën vol verhalen ontdekken die we kunnen gaan vertellen. Ik hou er zelf van om een verhaal te vertellen via het lichaam.”
Waarom heb je voor Naomi Watts gekozen als manager van het hotel?
AD: “Het bijzondere aan deze actrice is dat ze meteen bepaalde films oproept die ik qua sfeer erg boeiend vind. Ik hield van de manier waarop zij het personage wilde brengen, met name een autoriteit die via zachtheid werkt, waardoor ze verwart.”
Noémie Merlant die Emmanuelle speelt, is zelf ook filmregisseuse. Hoe gaat dat, als de actrice de kunst van het monteren kent?
AD: “Ik heb het er met Noémie vaak over gehad hoe de manier waarop het vrouwelijke lichaam in beeld wordt gebracht enorm bepaald wordt door onze maatschappij. We geven ons over aan de blik van anderen. We hebben er lang op gezocht hoe zij zich puur kon focussen op de zintuiglijke ervaringen van het hoofdpersonage. Hoe ze in beeld kwam, zouden we via de montage bepalen. Ik wilde niet de voyeuristische toer opgaan.”
Heeft de film nog een laatste boodschap die je graag wilt meegeven?
AD: “Tussen de woorden door heeft deze film het over vrijheid. Ik vermoed dat dat thema mij persoonlijk heel sterk bezighoudt. In welke structuren we evolueren als vrouwen en hoe het genot een oefening in vrijheid is.”
“Op een gegeven moment moet je de regels durven te doorbreken, regels die jou opgelegd worden en regels die je jezelf oplegt. Ik wilde die initiatieweg verhalen die een jonge vrouw ondergaat, maar tegelijk de vraag te stellen: wat gebeurt er in ons als we ouder zijn, als we dertig, veertig, vijftig zijn? Waar is ons genot dan? En hoe kunnen wij – en onze partners, los van genderpatronen – daar deugd van ondervinden?”
Bekijk hier de trailer van Emmanuelle:
