22 maart: Drie vrouwen over hun strijd tegen radicalisering
© Nabila Mazouz

22 maart: Drie vrouwen over hun strijd tegen radicalisering

Leestijd: 2 min

22 maart, de datum staat in ieders geheugen gegrift. De aanslag op Zaventem, de dag dat terrorisme voet op Belgische bodem zette, nu bijna drie jaar geleden. Wat na de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs al pijnlijk duidelijk was, werd plots prangend: radicalisering moest aangepakt, en snel. Maar hoe doe je dat precies? En vooral: hoe doe je dat op de juiste manier opdat de uitkomst voor alle betrokken partijen positief is?

Marie Claire België laat in het aprilnummer – dat nu in de winkel ligt – een moeder, een adjunct-gevangenisdirectrice en een criminologe aan het woord over hun continue gevecht tegen radicalisering. Bij deze krijg je, gratis en voor niks, een voorproefje.

Nabila Mazouz

Op 14 december 2015 werd de zoon van Nabila Mazouz opgepakt op de luchthaven van Charleroi op weg naar Syrië. Hij was op dat moment 17. Nabila zette alles in het werk om haar zoon te deradicaliseren, een opzet waar ze uiteindelijk in slaagde. Sindsdien helpt ze met haar vzw Jihad van de Moeders andere families en werkt ze nauw samen met het Netwerk voor Voorlichting en Radicalisatie van de EU om jongeren waakzaam te maken voor de gevaren van radicalisatie.

“Mijn zoon had er al een deradicalisatiestage opzitten voor hij naar Charleroi trok, omdat hij op school bepaalde uitlatingen had gedaan die niet door de beugel konden. Een stage die duidelijk weinig effect heeft gehad omdat hij niet aangepast was, maar dat beseften we pas achteraf. Toch werd mijn zoon door de lokale autoriteiten in november 2015 beschouwd als gederadicaliseerd, zijn dossier afgesloten. Drie weken laten wide hij vertrekken.”

“Zelf had ik nooit verwacht dat hij dat zou doen. Ja, hij was er thuis vaak over bezig, over de oorlog in Syrië en dat we als goede moslims moesten gaan helpen. Zestien was hij op dat moment, dus ik dacht dat het eerder puberstreken betrof. Blaffende honden bijten niet, zeggen ze vaak, en bovendien was mijn zoon bang in het donker, wat me aan het front in Syrië eerder een onhandige eigenschap leek (glimlacht).”

“Maar toen kwam dat telefoontje. De hemel viel op mijn hoofd. Ik ben als een gek door het huis beginnen rennen. Na de de shock, kwam de ontgoocheling, het onbegrip, het schuldgevoel, al weet je niet precies waarvoor. Twee weken lang heb ik gehuild onder een deken. Toen kwam het besef dat ik op deze manier mijn zoon niet hielp. Ik heb de deken opgevouwen, mijn laptop gepakt en ben op zoek gegaan naar hulp.”

“Ik heb redelijk snel begrepen dat mijn zoon echt overtuigd was van de juistheid van het radicale discours. Het was dus zaak om hem te overtuigen van het tegendeel en antwoorden te vinden op de vragen die hij zich stelde. Of misschien beter: de antwoorden recht te zetten op de vragen waar hij mee worstelde en die in het verleden verkeerd beantwoord waren.”

Benieuwd naar de rest van ons interview met Nabila en onze interviews met adjunct-gevangenisdirectrice Iris Naert en professor, criminologe en islamologe Fabienne Brion? Haal dan snel de nieuwe Marie Claire België in huis! Je vindt de interviews op pagina 68 en volgende.

Laurence Van Liedekerke De artikels van >

Dromer, denker. Wild van food en deco, maar woont zelf in een bouwwerf (ooit gaan we verven, echt waar). Heeft twee katten, twee kindjes, vingers die altijd willen schrijven en dagen die altijd te kort zijn.

Tags: Interview, Magazine, Marie Claire België, Radicalisering, Zaventem.