Onlangs startte ze een blog met de focus op interviews: The Mouthy Women Project. Ze laat vrouwen uit de media en andere creative industries gewoon hun gedacht zeggen zonder dat ze zich zorgen moeten maken over hun aaibaarheidsgehalte. We vertaalden haar laatste nieuwsbrief , inspirerend en beklijvend!
Bewerking door Laura De Coninck
De laatste maanden van mijn leven waren hectischer dan anders. Ik was die persoon die sms-berichten en e-mails beantwoordde met “Sorry, mijn leven is op dit moment even heel erg hectisch, ik laat je iets weten wanneer het wat rustiger is.”, zonder te weten wanneer dat zou zijn.
Inderdaad, soms moet ik mezelf eraan herinneren dat het leven als freelancer gepaard gaat met een permanente financiële, creatieve en existentiële onzekerheid. Een onzekerheid waar de gemiddelde bevolking zich geen voorstelling van kan maken, laat staan er mee om te kunnen. Sommige maanden geeft de onzekerheid niet enkel jou maar ook je bankrekening en je moraal een flinke opdoffer. Toch zijn er die andere momenten waarin alles wel op zijn plaats lijkt te vallen. Je wordt er aan herinnerd dat het harde werken loont. Dat het de moeite waard is om te proberen dat steentje bij te dragen en iets op te bouwen op termijn.
Deze maand, ondanks het zottenwerk, was een vuurdoop. Vrijdag kreeg ik de eer om op de TedxWomen in Brussel te spreken over de nood aan mondige vrouwen in de media. De gelegenheid bood zich aan begin oktober toen ik een inspirerende vrouw ontmoette die ik langs mijn neus weg vertelde over een nieuw project dat ik dacht te lanceren: het ‘mondige vrouwen project’. Nog geen twee dagen later prijkte mijn naam ergens bovenaan de gastenlijst van de organisatoren van de events, … dit alles enkel en alleen gebaseerd op een conversatie die had plaatsgevonden. Opeens stond ik voor de uitdaging een Tedx presentatie te geven over een project dat nog maar in zijn kinderschoenen stond. Een project tussen de soep en de patatten door, want ik had ook mijn freelance opdrachten lopen die de rekeningen moesten betalen.
In welgeteld drie weken vanaf de meeting, en met verdomd veel hulp van familie en vrienden, had ik alles rond. Al bij al was deze maand een reminder aan mezelf dat wanneer het aankomt op het uitbouwen van een carrière waar je hart naar uit gaat, de trage manier eigenlijk de ‘shortcut’ is, en de meest duurzame manier is.
Met de trage manier bedoel ik in projecten investeren die je rekeningen niet maken maar waarin je gelooft en waarvan je het gevoel hebt dat je ze moet doen. Deze trage manier is een netwerk van creatieve en bekwame mensen opbouwen waarop je kunt rekenen. (en waarvoor je ook bereid bent iets terug te doen). De trage manier is “Ja” zeggen tegen elke meeting, hoe banaal ze ook lijkt. Is ja zeggen tegen aanbiedingen waarvan je denkt er niet klaar voor te zijn en waarvoor je in weekends doorwerkt om ze toch tot een goed einde te brengen. En de trage manier is je elke dag opnieuw afvragen waar je mee bezig bent, niet enkel vandaag en deze week, maar ook in je hele leven.
Wat ik heb geleerd bij dit in vraag stellen van de dingen is dat je na verloop van tijd het roer over je leven meer in handen krijgt en het schip zichzelf begint te besturen. Niet dat dit wil zeggen dat het niet ontzettend veel van je vraagt, het vergt namelijk een energie waarvan ik niet weet of ik ze altijd zal hebben. Maar in deze periode waarin ik van de ene op de andere dag succesvol bleek, is het een geruststellende gedachte dat de schildpad uiteindelijk wint in de race. Je wordt niet op een bepaalde dag wakker met de vaststelling dat je het hebt gemaakt. Je wordt wakker met de vaststelling dat je heel hard hebt gewerkt en dit alles uit zichzelf tot een succes is uitgegroeid.
