Eerder verschenen in Marie Claire België – mei 2017
Vraag eens aan mensen om je heen om actrices op te noemen die zowel mannen als vrouwen bekoren, en die door jong en oud aantrekkelijk en sympathiek worden bevonden, en de kans is groot dat de naam van Julia Roberts keer op keer zal opduiken.
Waaraan heeft ze die bijzondere status in celebrityland te danken? Aan talent, uiteraard, maar ook, en misschien vooral, aan een glimlach die als een zonnestraal haar persoonlijkheid benadrukt. Het onmiskenbare kenteken van het erkende en beproefde keurmerk ‘Julia Roberts’, actrice en Lancôme-gezicht.
Haar glimlach is zo mooi dat hij vaak als een soort barrière dient om dieper door te kunnen dringen tot het personage. Maar hij doet je ook vergeten dat je eigenlijk vragen wilde stellen.
Want wat weten we eigenlijk over de wereldberoemde actrice die al veertien jaar getrouwd is met de vader van haar drie kinderen? Heel weinig. Iets over een gewelddadige stiefvader dat lang geleden, en buiten haar wil om, bekend raakte. In Malibu, tijdens de fotoshoot, niet ver van haar eigen huis, vult Julia Roberts de set met haar zachte en serene présence.
Voor de meeste mensen zal je altijd Pretty Woman blijven. Is dat niet storend, wanneer je in verschillende andere uitstekende films hebt gespeeld?
Julia Roberts: “Ik ben eraan gewend en bovendien is het niets om me voor te schamen. Ik denk dat het ook door de titel komt: mensen zeggen graag dat ik een pretty woman ben, als een compliment dat tegelijk een woordspeling inhoudt. En als die film zoveel mensen nog steeds bijblijft, dan wil dat zeggen dat hij iets tijdloos bezit.”
Je glimlach zou de zwaarmoedigste mens vrolijk stemmen. Was je je al vroeg bewust van die troef?
“Nee, nooit. De showbizz heeft die eigenschap, inderdaad. Sommige details worden zodanig uitvergroot dat je er complexen van zou krijgen, of het nu om je glimlach gaat of je manier van lopen, of van dit of dat te doen. Maar ik heb de eerste achttien jaar van mijn leven nooit aan mijn glimlach gedacht.”
Was die glimlach een vorm van zelfbescherming tijdens een niet zo makkelijke jeugd?
“Nee. Een glimlach is niet iets wat ik kan fabriceren.”
Isabella Rossellini en anderen zien jou als een mythe. Vind je dat soms overdreven?
“Ik heb altijd de neiging om te denken: ‘Dit moet een vergissing zijn, kies iemand uit die beter is dan ik’, maar ik heb geleerd om respect te hebben voor de eigenschap die de meeste menselijke wezens delen: het willen bewonderen. Ik ben dankbaar voor de vriendelijkheid die ik krijg. Zelf word ik ook extreem blij van het gevoel dat ik mensen mag bewonderen en als mythes beschouwen.”
Je bent al zeven jaar het gezicht van Lancôme. Vanwaar die loyaliteit?
“Omdat Lancôme, ondanks een prestigieuze en universeel gekende naam, van een echte teamgeest doordrongen is en als één grote familie functioneert. Ik mag actief meewerken aan een parfum. Ik geef mijn mening over de gekozen geurnoten, zodat ik uiteindelijk echt trots kan zijn op het product.”
Getty Images
Wat is het belangrijkste dat je van hen hebt geleerd in al die jaren?
“Soms raak ik verzeild in urenlange gesprekken met het team over een gezichtscrème of een remover voor oogmake-up, en laat ik me volledig meeslepen door hun manier van werken, omdat het uiteindelijk gaat over producten die ik zelf ook gebruik. Je beleeft ware vreugde in eerlijkheid.”
La vie est belle is een mooie leuze. Is het ook jouw mantra als iets tegenzit?
“Nee, althans niet bewust. Al ben ik er in wezen wel diep van overtuigd. Ik geloof in de kracht van optimisme, de moed erin houden wat er ook gebeurt. Veel hangt af van de mentale houding die we ontwikkelen ten aanzien van hindernissen.”
“De eerste achttien jaar van mijn leven heb ik nooit aan mijn glimlach gedacht”
De Italiaanse actrice Anna Magnani zei ooit: “Raak niet aan mijn rimpels, ik heb er zoveel jaar over gedaan om ze te hebben.” Vind je dat vrouwen onder druk staan om de illusie hoog te houden dat ze eeuwig jong blijven?
“Absoluut. En ik ben het volledig eens met Anouk Aimée wanneer ze zegt dat ons leven ons gezicht draagt tot we dertig zijn, en dat we daarna ons leven op ons gelaat dragen. Met de jaren wordt ons gezicht een kaart die laat zien welke wegen we bewandeld hebben. Het is belangrijk om trots te kunnen zijn op de afgelegde weg.”
“Het is een feit dat er een zware druk op vrouwen wordt gelegd, maar we doen daar zelf aan mee. Geen enkele vrouw zou haar tijd voor de spiegel moeten doorbrengen, want als je maar lang genoeg naar elk detail begint te kijken, zie je van alles waar je ontevreden over kan zijn.”
Maar met jouw beroep ben je toch verplicht om altijd perfect voor de dag te komen, niet?
“Vergis je niet: ik ben perfect in staat om de deur uit te lopen en dan te beseffen dat ik niet eens een blik in de spiegel heb geworpen. En ik denk eigenlijk dat dat de juiste attitude is. Je moet jezelf niet overanalyseren en constant observeren. Maar we leven nu eenmaal in een schrikbarende selfiecultuur.”
Heb je altijd van je gezicht gehouden?
“Het is het enige gezicht dat ik heb, dus ik heb er vrede mee!”
Hoe zou je je vrouwelijkheid omschrijven?
“Zelfvertrouwen en gevoel voor humor. Het concept van vrouwelijkheid verandert ook naargelang de omstandigheden: vrouw zijn betekent niet hetzelfde wanneer ik bij mijn man of bij mijn vriendinnen ben.”
Waar droom je vandaag nog van?
“Ik heb het gevoel dat ik al mijn dromen waarmaak. Het is prettig om constant dankbaarheid te voelen.”
Je voelt je dus niet blasé?
“O nee, zeker niet! Dat zou een gevaarlijk en glad pad zijn… Het lijkt me juist heel belangrijk om je te blijven verwonderen over een zonsopgang of -ondergang, al die kleine kostbare dingen die van het ene moment op het andere kunnen verdwijnen.”
“Het is een van de droevige levenslessen die ik aan mijn kinderen heb geleerd. Thuis kweken we een gevoel van dankbaarheid voor elke dag die we meemaken, als een fantastische kans om elke seconde van het leven te waarderen.”
Wat wil je nog verwezenlijken?
“Geen idee. Ik blijf openstaan voor opportuniteiten. Ik wil gewoon in het nu leven. Ik zal een andere weg inslaan als dat nodig is, als de tijd er zich toe leent. Het zou een mooie verrassing zijn.”
Je benadrukt vaak de noodzaak om zo dicht mogelijk bij jezelf te leven. Hoe ben je tot dat bewustzijn gekomen?
“Het heeft niets met een of andere gebeurtenis te maken. Ik ben me er gewoon stilaan bewust van geworden dat, hoe verder je van je natuurlijk ritme afwijkt, hoe meer je jezelf kwijtraakt. Kijk maar naar onze lichaamshouding tegenwoordig: er is iets heel primitiefs in de manier waarop we vastgeketend zitten aan onze computers en telefoons. Dat ontneemt ons de echte aanwezigheid van anderen.”
Getty Images
Ook van je eigen naasten?
“Ja, en ik vind het heel verontrustend dat jongeren op school meer aandacht besteden aan hun telefoon dan aan andere kinderen. Mijn kinderen hebben geen smartphone. Technologie ontneemt ons iets heel wezenlijks: de smaak van verveling. Kunnen wachten om te weten, om te leren, om te ontdekken. Als we niet uitkijken, verliezen we ons natuurlijk begrip van de wereld.”
Denk je dat dit gevolgen zal hebben?
“Uiteraard! Want vroeg of laat zal de natuur ons dit betaald zetten. Daar bestaat geen twijfel over.”
Hoe ziet jouw gezinsleven eruit?
“Als dat van alle moeders: ik sta op, ik maak het ontbijt klaar, de lunch, ik breng de kinderen naar school, ik ga ze halen, geef hen een vieruurtje, kijk hun huiswerk na en maak het avondeten.”
Waarmee vul je je dagen het liefst?
“Tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden. We zien elkaar elke week om mahjong te spelen. Het is een speelse manier om nieuws uit te wisselen en te horen hoe het met iedereen gaat, maar het werkt”
Kook je graag?
“Ik ben er dol op, ook al heb ik niet het talent van mijn moeder geërfd op dat gebied. Koken is een prachtige manier om liefde uit te drukken, om te delen en om mensen samen te brengen.”
Hou je van je voornaam?
“Ja, echt! En ook van mijn tweede, Fiona. Mijn vader had een zwak voor die naam, maar met mijn lichte huid en rode haar vreesden ze dat ik te veel als Ierse zou getypeerd worden.”
Je moeder overleed niet lang geleden. Wat betekende ze voor jou?
“Veel. Ze was een prachtige vrouw. Sinds ik zelf moeder ben, besef ik veel beter wat ze voor ons heeft gedaan. Ze werkte voltijds, maar elke avond, ook al was ze doodmoe, kookte ze voor haar drie dochters. En elke ochtend bracht ze ons naar school.”
“Sommige dagen heb ik moeite om alles gedaan te krijgen, terwijl ik maar bepaalde periodes werk. Weten dat mijn moeder elke dag moest werken, een gezinsbudget moest bijhouden en alle boodschappen alleen deed, lijkt me achteraf amper te geloven.”
Je zet haar neer als een heldin…
“Ja, en dat geldt voor elk van ons: hoe ouder we worden, hoe meer we zelf verantwoordelijk worden voor anderen, des te meer beschouwen we onze eigen ouders als helden. We beseffen dan pas wat ze allemaal voor ons hebben moeten doen, en onze dankbaarheid groeit.”
Je zei eerder dat je echtgenoot de beste invloed op jou had. Wat bedoel je daarmee?
“Het simpele feit dat we getrouwd zijn, maakt elk commentaar overbodig.” (lacht)
Je zei ook dat een van de dingen waar je het meest van hield, de manier was waarop hij voor jullie drie kinderen zorgt. Is dat omdat je zelf weinig liefde kreeg toen je klein was?
“Mijn kindertijd is geweest wat ze is geweest, zelfs al hebben veel mensen ergere dingen meegemaakt. Maar je moet de bladzijde kunnen omslaan. Ik heb ondanks alles schitterende ouders gehad. Ze hebben niet altijd de beste keuzes gemaakt, maar ze hebben hun best gedaan. En in het leven is dat de enige eis die je aan jezelf moet stellen.”
