Eerder verschenen in Marie Claire België – februari 2017
Eén anekdote is ons bijgebleven, twee jaar nadat we haar voor het eerst interviewden. Jennifer Lawrence beschreef ons haar allereerste dag in Los Angeles. De actrice kwam haar geluk beproeven in de wereldhoofdstad van de cinema. “Ik zat in de auto met mijn ouders, het was midden in de nacht. We hadden drie dagen gereden, van Kentucky naar Los Angeles. We hadden een huis gehuurd via het internet, maar we konden het niet vinden.”
“Mijn vader was ervan overtuigd dat er oplichterij in het spel was. Uiteindelijk hebben we het huis gevonden, en we hebben er een hele tijd gewoond.” Daarna ging alles zo snel… Twee jaar maar. Twee jaar, tussen 2010 en 2012, en Jennifer Lawrence was een gezicht en een naam, en schitterde aan de magische sterrenhemel die Hollywood heet.
2010: ze is 19 en haar rol in het drama Winter’s Bone levert Jennifer haar eerste Oscarnominatie op. 2012: ze wordt de meest vooraanstaande actrice van het moment met haar vertolking van de revolutionaire Katniss Everdeen in The Hunger Games-saga. Niet lang daarna wordt ze gekozen als het nieuwe gezicht van Dior Couture.
Februari 2013: Jennifer Lawrence wint de Oscar voor beste actrice met haar interpretatie van een jonge weduwe met een bipolaire stoornis in Happiness therapy. ‘J-Law’ (haar nieuwe koosnaampje in Amerika) is extravert, impulsief en intelligent.
De carrière die ze uitbouwt, sluit naadloos aan bij wie ze is: een vrouw van 26 die zich soms geen raad weet met de overweldigende beroemdheid die haar te beurt valt, maar die nooit verstopt hoe dankbaar en blij ze is met haar beroep. Sinds 28 december is ze te zien in Passengers, een visueel indrukwekkende sciencefictionfilm. Een portret in vijf facetten van een bijzondere actrice.
Cheerleader
Jennifer Lawrence groeit op als jongste van drie kinderen in Louisville, in de landelijke staat Kentucky. Mama leidt een vakantiekolonie, papa is bedrijfsleider, samen met haar twee grote broers speelt ze basketbal en ja, ze is af en toe cheerleader. Veel Amerikaanser kan een puberteit niet zijn.
Ze heeft één grote droom: actrice worden. Ze is amper 9 wanneer ze haar eerste rolletje speelt, een prostituee in het toneelstuk dat in de kerk wordt opgevoerd. Vijf jaar later, in 2004, wordt ze opgemerkt door een modellenbureau, tijdens een gezinsreis naar New York.
“Terug thuis kon ik er niet over zwijgen”, vertelde ze vorig jaar tijdens een uitzending van Fresh Air, het programma op de openbare radiozender NPR. “Twee jaar later had ik voldoende geld bij elkaar gebabysit om in New York te gaan wonen.”
Samen met haar broer neemt ze haar intrek in een miezerig appartementje. “Ik had me van mijn leven nog nooit zo gelukkig gevoeld, ook al hadden we geen warm water”, vertelt ze ons. “Ik voelde me vrij, en vastberaden om te slagen. Op dat moment heeft mijn vader begrepen dat het menens was met mijn ambitie.”
No make-up
Na de eerste moeilijke maanden in New York vertrekt Jennifer richting Californië. Er moet immers nog een Hollywooddroom worden waargemaakt. Jennifer dweilt de castings af en bemachtigt vrij snel een rol in een tweederangssitcom. “Ik vond het zalig”, herinnert de actrice zich. “Vanaf het eerste ogenblik wist ik dat ik dit mijn hele leven wilde doen. Als ik niet aan het acteren ben, voel ik een gemis.”
Televisie, dus, en daarna enkele rolletjes in films. Wie haar biografie diagonaal leest, denkt misschien dat Jennifer Lawrence heel snel succes heeft gekend, maar het duurt toch enkele jaren voor ze de rol krijgt die haar leven zal veranderen.
En die wordt haar niet in de schoot geworpen: na de eerste proeven voor Winter’s Bone, wordt ze eerst ‘te knap’ bevonden om geloofwaardig te kunnen overkomen in de huid van een jonge, armoedige vrouw die moet vechten om niet op straat te belanden. Dus stapt Jennifer op een nachtvlucht naar New York, om de casting opnieuw te doen, deze keer zonder make-up, en met de vermoeidheid van zes uur vliegen op haar gezicht. “Ze hebben waarschijnlijk gevonden dat het uiteindelijk wel meeviel met mijn schoonheid”, lacht ze. De rol is van haar.
20 en beroemd
Na dat eerste bescheiden succes – de film behaalt de prijs van de jury op het Sundance Filmfestival in 2010 en brengt uiteindelijk 16 miljoen dollar op (voor een productiebudget van 2 miljoen euro) – stapt Jennifer Lawrence in de superproductie The Hunger Games.
De saga, aangekondigd als ‘de nieuwe Twilight’, draait om een wilskrachtig en heldhaftig hoofdpersonage: een vrouw wordt een icoon voor haar volk dankzij haar strijd tegen de heersende dictatuur van beeld en vermaak. Ze vecht voor haar vrijheid en voor de veiligheid van haar familie. Je kan in de film een allegorie zien voor de tijdsgeest en de opmars van de actrice zelf…
“Als twintigjarige stond ik in een auteursfilm en onmiddellijk daarna in een gigantische blockbuster”, verklaarde ze toen. “Je zou het kunnen zien als een weloverwogen keuze, maar eerlijk gezegd: het was vooral een kwestie van toeval. In wezen is de enige vraag die er voor mij toe doet: in welke goede film wil ik graag spelen? Ik lig niet wakker van de doelgroep.”
Getty Images
In december 2015 verklaarde Lawrence, opnieuw in het programma Fresh Air, “weinig te snappen van het businessaspect van [haar] beroep. Ik wilde altijd al acteren, maar voor The Hunger Games had ik eigenlijk nooit stilgestaan bij beroemdheid. Toen ik hoorde dat ik de rol kreeg, heb ik me afgevraagd wat ik als celebrity niet meer zou kunnen. Hoe is het, bijvoorbeeld, om moeder te worden als je heel bekend bent?”
Tijdens het interview benadrukt ze het in alle sereniteit. “Tijdens het draaien van de eerste The Hunger Games had ik het voorgevoel dat er iets enorms stond te gebeuren, en dat ik het lang op mijn schouders zou dragen. Je weet ook dat mensen altijd de neiging hebben om een film aan een acteur te koppelen. In dit geval stoorde het me niet, want ik ben dol op het personage van Katniss en op alle films van de saga. Ik schaam me niet, integendeel. Ik ben trots dat ik voor die rol werd uitgekozen, ik beschouw het zelfs als een eer.”
Trouw aan haar diepe afkeer van de tabloïdcultuur, heeft Jennifer Lawrence geen Instagram- of Twitteraccount, en haar Facebookpagina is een onpersoonlijke fanpage. Een vorm van rebellie in een wereld van likes en shares, en een teken van haar onverzettelijke wil om haar privacy te beschermen.
Een ongewone houding voor een beroemdheid. Het maakt haar nog aantrekkelijker en fascinerender, zowel voor de media als in de ogen van de cinefielen. “Mensen proberen je constant in de val te lokken”, zei ze daarover. “Op mijn woorden letten, bespaart me een hele hoop problemen.”
Eigen mening
Dat ze haar privéleven beschermt, betekent geenszins dat ze op haar mondje gevallen is. Integendeel. Jennifer Lawrence laat zich geen meningen opdringen en zegt vrijmoedig wat ze denkt. Ze is direct, ze draait niet rond de pot en ze durft – o schande – zelfs te vloeken op de Amerikaanse televisie.
Minstens even zeldzaam is de zelfrelativering die ze aan de dag legt. Zoals wanneer ze in lachen uitbarst terwijl ze het podium op struikelt bij de Oscars in 2013… Haar verfrissende vrijpostigheid doet een open persoonlijkheid vermoeden, met een bijna naïeve openhartigheid. Maar mispak je niet: ze legt een gezonde woede, een scherpe intelligentie en een politiek bewustzijn aan de dag, die je maar zelden tegenkomt in Hollywood.
Jennifer Lawrence laat zien dat je een gevierde actrice kan zijn zonder je privéleven te grabbel te gooien. Dat je je als vrouw staande kan houden in een mannenwereld. En dat je niet verplicht bent om je neer te leggen bij een status quo.
Getty Images
Een stem
Dit jaar speelt Jennifer Lawrence in een film gebaseerd op It’s what I do, de memoires van de grote oorlogsfotografe Lynsey Addario. Steven Spielberg regisseert, Lawrence is producent, maar was zodanig onder de indruk van het inspirerende parcours van deze vrije vrouw, dat ze ook de hoofdrol op zich wou nemen.
Daarna krijgen we de actrice te zien als Russische dubbelagente in Red Sparrow, een thriller gebaseerd op het gelijknamige boek van Jason Matthews. De regie is van Francis Lawrence, bekend van The Hunger Games.
Een drukke agenda, maar dat houdt de actrice niet tegen om haar stem te laten horen wanneer ze dat nodig acht. Zo publiceerde ze op 10 november een spraakmakend artikel in het magazine Vice. De dag na de overwinning van Trump deed de vurige Clinton-supporter een oproep aan alle migranten, kleurlingen, leden van de LGBTQ-gemeenschap en vrouwen om “niet bang te zijn” en om “van zich te laten horen.” Net zoals zij.
