Na het succes van haar debuutfilm ‘Past Lives’ is regisseuse en scenariste Celine Song terug met een nieuwe, snedige blik op de liefde. In ‘Materialists’ baseert ze zich op haar eigen ervaringen als matchmaker in Manhattan. Centraal staat Lucy (Dakota Johnson), een succesvol koppelaarster met een feilloos oog voor andermans liefdesleven. Alleen raakt ze zelf verstrikt tussen twee totaal verschillende mannen: haar blutte ex John (Chris Evans) en de welgestelde Harry (Pedro Pascal).
‘Past Lives’ werd geïnspireerd door een moment uit je eigen leven – en je hebt zelf ook een tijdlang als matchmaker gewerkt in Manhattan. In hoeverre is ‘Materialists’ gebaseerd op je persoonlijke ervaringen?
“De film is sterk geïnspireerd door wat ik zelf heb meegemaakt. Tijdens die zes maanden als matchmaker heb ik meer over mensen geleerd dan ooit tevoren. Want als je iemand vraagt: ‘Wat voor partner wil je?’, dan zijn ze zó eerlijk.”
Was je dan een beetje hun therapeut?
“Wel, ik heb het gevoel dat ik mensen in hun meest rauwe vorm zag, en ze misschien nog eerlijker waren dan tegenover hun therapeut. Liefde, verlangen en daten zijn zulke intieme dingen, net omdat ze verbonden zijn aan onze angst om alleen te zijn of afgewezen te worden. En dat herkennen we allemaal.”
“We blijven soms liever alleen dan dat we het risico lopen om ons kwetsbaar op te stellen. Zeggen: ‘Ik wil graag gezien worden, ik wil iemand graag zien’, is zo vernederend. Maar wel mooi vernederend. Liefde is iets dat je niet kan controleren, en dat maakt het zo moeilijk. Het vraagt loslaten en overgave – dat is wat ik geleerd heb als matchmaker.”
De komische kant van de film zit in de torenhoge verwachtingen van Lucy’s klanten – vaak uitgedrukt in jaarinkomen, lengte of leeftijd. Is ook dat aspect uit het echte leven gegrepen?
“Absoluut. Als ik vroeg wat voor partner iemand zocht, kreeg ik vaak cijfers: lengte, gewicht, leeftijd, inkomen. Maar als je iemand vraagt: ‘Waarom zie je mij graag?’, dan noemt niemand cijfers. Liefde draait niet om getallen.”
“Natuurlijk zijn er mensen die puur op zoek zijn naar verbinding, en dat is mooi. Maar de druk van materiële verwachtingen is écht. In de film wordt vaak gesproken over ‘waardevol zijn’. Mensen willen zich gewaardeerd voelen – en dat hangt vaak samen met hoe we onszelf en elkaar bekijken. Als we onszelf blijven presenteren als koopwaar, verliezen we uiteindelijk onze menselijkheid. En hoe kunnen we dan nog liefde vinden als mens? Dat is voor mij de kern van de film.”
Chris Evans, Dakota Johnson en Pedro Pascal
Er zit ook een reflectie in over huwelijk als economische transactie.
“Klopt. We spreken nog steeds over ‘marriage material’, toch? Mensen gebruiken die term nog. In de tijd van Jane Austen was trouwen dé manier voor vrouwen om hun lot te veranderen. Vandaag is dat anders: vrouwen kunnen zelf hun toekomst bepalen. We kunnen financieel onafhankelijk zijn en onze eigen keuzes maken, dankzij onze voorgangsters.”
“Maar tegelijk is de huwelijksmarkt op een bepaalde manier harder geworden. Vroeger vond deze plaats op tuinfeestjes en in salons, in kleine kring. Nu zit het op onze telefoon. De wereldwijde datingmarkt is toegankelijker dan ooit, maar ook meedogenlozer. De manier waarop we elkaar beoordelen, beoordelen als koopwaar, is massaler en makkelijker geworden. Die dehumanisering gaat vandaag veel sneller dan vroeger. Sommige dingen zijn beter, andere zijn harder geworden door onze smartphones.”
Lucy zegt in de film letterlijk: “Ik wil trouwen met iemand die rijk is.” Hoe zorgde je ervoor dat haar personage toch sympathiek en herkenbaar bleef, ondanks zo’n cynische visie op de liefde?
“Dat is voor een groot deel te denken aan Dakota: hoe kwetsbaar ze is en hoeveel haar personage geeft om de mensen in haar leven. Dat maakt dat we met Lucy meeleven en haar graag blijven zien.”
“Bovendien is haar cynisme eigenlijk best herkenbaar. Ik denk dat veel moderne vrouwen, zeker werkende vrouwen, zichzelf herkennen in dat personage. Iemand die slim is, goed is in alles, heel scherp, een beetje cynisch, en plots beseft: ‘Oh wacht, ik heb helemaal niets op een rijtje. I’m a mess.’”
“Dat is een archetype waar veel mensen zich in herkennen. We vinden haar sympathiek omdat we met haar meeleven. Ze is zo kwetsbaar en breekbaar, en ze doet oprecht haar best om een goed mens te zijn.”
We zien die evolutie ook terug in de film: in het begin zien we een ‘perfecte’ versie van Lucy: verzorgd, in gepolijste outfits. Naarmate het verhaal vordert, wordt ze steeds menselijker: warrig haar, een rommelig appartement.
“Naarmate de film evolueert, wordt Lucy beschikbaar voor liefde. Je ziet dit terug in haar kledij, haar haarstijl. In het begin van de film houdt ze zelf de volledige controle. Maar liefde kan je niet controleren en dwingt je om los te laten.” “Haar wereld stort in, zodat tegen de tijd dat John haar op het einde van de film een ‘deal’ aanbiedt – een deal die niets waard is, maar tegelijkertijd alles waard is – ze iemand is geworden die daar open voor staat.”
Dakota Johnson -©Atsushi Nishijima
En een van de redenen waarom we zo met haar meeleven, is ook de chemie met Chris Evans. Hoe heb je die dynamiek opgebouwd?
“Deze zit geworteld in de personages zelf. Ik denk dat er een misverstand bestaat dat chemie draait om flirten. Maar dat is niet zo. Chemie gaat over twee mensen die hun verlangens onderdrukken. Bij de scène aan het laadperron gaf ik bijvoorbeeld de volgende instructie aan Chris (John): “Je doet er alles aan om haar níét te kussen.” En tegen Dakota (Lucy) zei ik: “Jij wil hem je wel laten kussen, als hij het initiatief neemt.” En net dáár ontstaat chemie. Het is niet: ‘flirten maar!’ maar juist, ‘hoe houden we ze van elkaar weg?’. Dat is hoe ik chemie zie: het moet altijd kloppen binnen de scène en het personage.”
Dit artikel is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met Sony Pictures Releasing.
sonypictures.be
