Françoise Hardy was ervan overtuigd: de ander liefhebben, is hem of haar vrijlaten. Toen de Franse zangeres op 11 juni van dit jaar overleed, werd veel geschreven over haar relatie met Jacques Dutronc. De twee waren een koppel sinds jaren 60, huwden begin jaren 80 en zijn nooit gescheiden. Wél installeerden ze begin jaren 2000 het ‘chacun chez soi’-concept. Met een gemeenschappelijke benedenverdieping en aparte bovenverdiepingen leefden ze jaren samen in Parijs op een zeker voor die tijd atypische manier.
Vóór Hardy en Dutronc propageerden actrice Michèle Morgan en regisseur Gérard Oury al de latrelatie op de Franse televisie. Op de vraag waarom ze niet samenwoonden, antwoordde de actrice vrank: “Omdat ik gelukkig ben als single en een man heb die daar hetzelfde over denkt. We willen niet samenwonen. Het draagt voor ons niet bij tot begrip en liefde.” Het is een gedachte die in 2024 steeds meer navolging lijkt te krijgen.
Een gebrek aan ernst
In België wonen steeds meer mensen alleen. “Bijna 36% van de Belgische huishoudens bestaat uit één persoon. In meer dan 90% van de steden en gemeenten vormen alleenstaanden nu de meest voorkomende huishoudensvorm. Dat is tien keer meer dan begin jaren 90*.” Van de twintigers woont meer dan de helft alleen, of ze nu een relatie hebben of niet. De statistieken verbazen de Belgische psycholoog Patrick Traube niet. “Een relatie hebben betekent niet per se onder hetzelfde dak wonen. Algemeen wordt vaak verondersteld dat je moet samenwonen met wie je graag ziet, alsof dat het ultieme bewijs is van diepe gevoelens of een langdurige verbintenis. Voor velen wijst apart blijven wonen nog steeds op een gebrek aan ernst, terwijl de redenen daarvoor vaak weloverwogen zijn”, legt Traube uit.
Ook Erin (32 jaar) had zo haar redenen om haar appartement te houden, terwijl haar vriend vijftien minuten verder woont. “Samenwonen met Arthur betekent toegevingen doen. Praktische, zoals een badkamer delen, inleveren op je eigen ruimte, overeenkomen over de inrichting van het appartement en over de boodschappen. Maar ook persoonlijke toegevingen: verantwoording afleggen voor wat je doet, activiteiten opgeven of de financiën samen regelen. Ik heb geen zin in dat soort gedoe. De ouders van mijn vriend nemen mij dat kwalijk, ze zijn ervan overtuigd dat er iets achter zit”, zegt de milieuadviseur met spijt in het hart.
Meer flexibiliteit binnen een latrelatie
Toch zou de keuze om apart te wonen geen alarmsignaal moeten zijn. “Verschillende studies hebben aangetoond dat single zijn sommige mensen gelukkiger maakt, maar dat betekent niet dat je geen sterke relatie kan hebben als je alleen woont”, legt Patrick Traube verder uit. “Als beide partijen akkoord zijn, kan het zelfs de sleutel zijn tot een langdurige relatie. Je kan dolverliefd zijn zonder zeven dagen per week samen te zijn. Het gemis kan zelfs een drijfveer zijn om de vlam brandend te houden. Het belangrijkste is respect voor de ander, en een open communicatie. Samenwonen is geen garantie voor de duurzaamheid van een relatie, laat staan voor geluk.”
Léonie (35 jaar) en Clément (37 jaar) moeten we alvast niet meer overtuigen. “Door apart te wonen kunnen we ons allebei focussen op onze job, maar ook onze vriendschappen onderhouden. Zonder dat we voortdurend verantwoording moeten afleggen over onze dagelijkse bezigheden of hobby’s. Hij woont in Antwerpen, ik in Brussel”, vertelt Léonie. “We kijken nog steeds uit naar elke date en brengen de weekends vaak bij elkaar door. We zijn net terug van een weekje vakantie samen: de vlam en de zin in elkaar zijn nog brandend, we verzanden niet in routine.”
