Lees ook: Off the record: ik was een maand lang in het ziekenhuis om af te vallen.
Ik heb geneeskunde gestudeerd omdat ik anesthesie en reanimatie wilde doen. Van kindsbeen af vond ik het afschuwelijk als mensen pijn leden, en het is mijn beroep om die pijn te beheren, naast het in slaap brengen en wakker maken van patiënten die een operatie ondergaan. Medicijnen die als verdovende middelen bekendstaan, maken deel uit van mijn dagelijkse leven. Dus toen ik behoefte had aan een duwtje in de rug om het vol te houden tijdens mijn zware scheiding, had ik die middelen gewoon voor het grijpen. Niets ernstigs, een kinderdosis van een psychostimulerend medicijn.
Slaapmiddel
Een maandje maar, zeker niet langer, gewoon om weer boven water te komen. Toch volgde het tweede duwtje in de rug al vrij snel. Ik kreeg mijn leven maar niet georganiseerd en ik haatte dat beeld van mezelf. Twee maanden later werd ik elke nacht om 4.40 uur wakker, en dus dook ik weer in de producten die ik maar al te goed kende, deze keer in de categorie slaapmiddelen.
Lees ook: Rusteloze slaper? Met deze methodes overwin je slaapproblemen zonder medicatie.
Ik wilde de nacht doorkomen, en vermijden dat ik ’s ochtends uitgeput op het werk zou verschijnen en misschien professioneel minder scherp zou staan. Ik was helemaal niet bang om verslaafd te worden, ik vertrouwde op mijn competentie als arts. Maar daarbij vergat ik rekening te houden met mijn eigen kwetsbaarheid, en met sommige demonen die ik altijd zorgvuldig had genegeerd. Ik keek zelfs een beetje neer op wat ik als zwakheid beschouwde.
‘De vrouw die nooit teleurstelt’
Tot ik instortte. Jarenlang was mijn leven exact zoals ik het altijd had gewild. Alles ging prima, ik had schattige kinderen, ik was getrouwd met een intelligente, grappige man, die verliefd op me was. We vulden elkaar aan, we konden op elkaar rekenen, we vonden allebei dat we veel geluk hadden met elkaar. Op het werk genoot ik van de erkenning van mijn collega’s en de dankbaarheid van mijn patiënten. Ik was ‘de vrouw die nooit teleurstelt’, ik werkte keihard en gaf mezelf altijd voor 200%, in vriendschappen, op het werk, voor mijn familie. En ik was heel tevreden met die rol.
Lees ook: Off the record: ik betrapte mijn man op een datingsite.
“Het geluk ziet jou graag”, vatte mijn moeder het teder samen. Tot mijn man Erik me in de steek liet, van de ene dag op de andere. Nee, niet eens voor een andere vrouw. Dat had ik nog liever gehad, dan kon ik tenminste iemand haten en verantwoordelijk houden voor de vreselijke pijn. Maar neen, Erik had genoeg gekregen van ons ‘snoepjesroze leven’. Hij wees de harmonie af die ik had opgebouwd voor ons gezin, en hij wees mij af. Ik had nog nooit gefaald in mijn leven, en zo gleed ik dus langzaam richting afgrond.
Ik voelde me best goed, sterk zelfs
Ik had ook maar een uitweg voor ogen: vooruit blijven gaan en mijn plan trekken zonder de man van wie ik hield. Ik wilde mijn scheiding doen slagen, mijn leven mocht vooral niet bergafwaarts gaan.
Mijn actieplan bestond onder andere in het overkopen van ons huis. Ik kon me niet inbeelden dat we de plek zouden verkopen, waar de kinderen zijn opgegroeid en waar zij en ik graag wonen. Het is ons nest. Dus ben ik meer beginnen werken; ik nam op mijn rustdagen extra interims aan in een ander ziekenhuis. Dat is verboden, ik kon geschorst worden door de Orde van Geneesheren als ik betrapt werd. Maar ik zag enkel de kans om het huis met een redelijke lening te kunnen terugbetalen.
Angstgevoel
Al gauw werd het me te veel. Ik ging dronken van vermoeidheid slapen en was vaak misselijk van de uitputting. En dus verhoogde ik de dosis van de stimulerende middelen. Dat hielp goed, ik kon me urenlang concentreren en bleef scherp van geest. Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had. Maar op een dag kreeg ik een eng angstgevoel in heel mijn lichaam. Een neveneffect van een medicijn dat niet gebruikt wordt voor de pathologie waarvoor het bestemd is.
Ik kende het, maar ik was overtuigd dat het mij niet zou overkomen. In plaats van op dat moment te stoppen met die chemische hulpmiddelen, heb ik een extra kalmeermiddel genomen. “Drie keer niks”, hield ik me voor, maar ondertussen was het al vier- of vijfmaal “drie keer niks”…
Begindosis maal zes
Tot die ene ochtend, in juni 2014, toen ik niet meer de kracht had om een douche te nemen. Ik slikte toen al dertien maanden lang dagelijks opwekkende, kalmerende en slaapmiddelen, intussen al zesmaal de dosis die ik in het begin nam. Met mijn patiënten heb ik me altijd staande gehouden, ik heb nooit risico’s genomen. Met mijn kinderen ook niet. Maar mezelf heb ik heel slecht behandeld en ik was ernstig verslaafd. Mijn vriendin Zineb, die zelf ook arts is, heeft me laten opnemen.
Lees ook: Off the record: Ik was proefkonijn voor een aids-onderzoek.
Burned out
Diagnose: burn out. Ik ben drie maanden in het ziekenhuis gebleven, waar ik in het begin tot achttien uur per dag sliep. Daarna heb ik een halfjaar op de buiten gerust. Ik deed niets anders dan naar de wolken staren, was volkomen uitgeput door het afkicken. Op een dag vroeg de psychiater me: “Waarvoor heb je jezelf willen straffen?” Ik reageerde woedend: “Ik heb het over falen, niet over straffen. Hebt u Freud voor Dummies gelezen of zo?”
Tien dagen later keerde ik terug. Ik zag in dat ik mezelf nooit had toegestaan om te falen, niet in de ogen van anderen en nog minder in de mijne. Ik heb geleerd mijn grenzen te aanvaarden en falen als deel van het leven te beschouwen. Als een nukkig kind stelde ik onhaalbare eisen aan het leven. Maar ik ben gegroeid en heb mijn medicijnen nooit meer aangeraakt.
