Een cosmetische ingreep mag nooit een lichtzinnige beslissing zijn. Ook bij een borstvergroting is het erg belangrijk om zorgvuldig na te denken en alle opties te overwegen. En om zeker te zijn van je keuze is het erg belangrijk om te definiëren wat je exact wil aanpakken en met welke techniek de probleemzone wordt behandeld.
Natuurlijk blijft een borstvergroting een cosmetische ingreep waar altijd risico’s aan verbonden zijn. Het gebruikte materiaal verslijt op termijn, waardoor een lekkage van het vulmateriaal altijd mogelijk is. Een goede keuze van chirurg en regelmatige controle door een arts zijn dus een must!
Dit zijn de drie meest voorkomende technieken:
1. Een groter volume voor te kleine borsten
Waarom heeft de een grote borsten en de ander net heel kleine? Meestal is het gewoon een kwestie van erfelijkheid. Alles wordt bepaald tijdens de puberteit, wanneer de klier in contact komt met de vrouwelijke hormonen. Wanneer je een lage gevoeligheid hebt voor deze hormonen, is de kans klein dat je gezegend wordt met een enorme boezem. Sommige vrouwen zien hun borsten ook smelten voor de zon na een of meerdere zwangerschappen door de involutie van de borstklier. Ook je leeftijd kan een impact hebben op het volume van je borsten. Hoe ouder we worden, hoe kleiner het volume van onze borsten.
De vorm: Amerikanen zijn fan van ronde borsten, terwijl Franse vrouwen de voorkeur geven aan druppelvormige borsten. Die vorm sluit namelijk beter aan bij de natuurlijke vorm van de borst. Wat betreft de mate van projectie, of de plaatsing van de tepel en tepelhof, kan deze meer of minder uitgesproken zijn.
Het volume: het kaliber van borsten blijft toenemen. Van 190 tot 200 cm3 in de jaren 80 zijn we vandaag gestegen tot 250 of 300 cm3. Ofwel het equivalent van een goed gevulde C-cup of een D. In de Verenigde Staten is een D- of E- cup de norm.
De inhoud van de prothese: bij ongeveer 80 procent van de borstvergrotingen wordt gebruik gemaakt van siliconengel. Het is een product dat de natuurlijke samenhang van borsten reproduceert. Maar ook een prothese gevuld met een fysiologische zoutoplossing (water met een zoutconcentratie die overeenkomt met bloed) of hydrogel (mengsel van water en suiker) kan een even goed resultaat opleveren. De keuze van het implantaat hangt af van geval tot geval. Het nadeel van fysiologische zoutprotheses is dat ze iets kwetsbaarder zijn dan die van silicone.
De textuur: protheses kunnen glad of getextureerd zijn. Momenteel geven de meeste vrouwen de voorkeur aan de tweede optie, waarbij het risico op de kapselvorming kleiner is. Het is een complicatie die in 5% van de gevallen optreedt. Er treedt een retractie van het weefsel op rond het implantaat en een verharding van de consistentie van de borsten.
Het proces: de prothese kan ingebracht worden door een incisie in de okselplooi (axillaire benadering), op de tepelhof (polaire, areolaire lijn) of in de inframammale plooi (sub-mammariële benadering). Elke methode heeft zijn voor- en nadelen. Sommige vrouwen weigeren de tweede optie, omdat ze geen litteken willen op hun tepel. Voor een eerste operatie wordt vaak de voorkeur gegeven aan een incisie in de okselplooi, omdat deze de volledige borst behoudt. Deze methode is het meest technisch en vereist daarom de meest gespecialiseerde instrumentatie.
De positie van de prothese: de prothese kan achter de borstklier worden geschoven (retro-glandulair), achter de aponeurose van de borstspier (retro-fasciaal) of achter de borstspier (retro-borstvlies). De keuze wordt gemaakt door de chirurg, die het best kan inschatten welke methode het meest ideaal voor je is. Voor een mooi resultaat moet de prothese goed gekleed zijn, dat wil zeggen bedekt met een dikte van klier, vet en voldoende huid. Bij een heel dunne patiënt wordt bijvoorbeeld vermeden om de prothese achter de borstklier te plaatsen, omdat het de aanwezigheid van het implantaat onthult. Bij de andere twee technieken zijn de randen van de prothese minder zichtbaar.
De procedure: de operatie vindt meestal plaats onder volledige verdoving, in een halfzittende houding. Het duurt anderhalf uur. Meestal ga je ’s morgens het ziekenhuis binnen en mag je de volgende dag naar huis.
Na de operatie wordt het litteken vier dagen lang bedekt met een verband. De prothese wordt op zijn plaats gehouden met een compressie bh. De eerste twee-drie weken zien de borsten er gezwollen uit, eventueel met wat blauwe plekken. Het litteken moet dagelijks worden schoongemaakt met een antisepticum. De pijn is niet bijna iedereen gelijk, de ene kan zonder pijnstillers, de ander totaal niet. Soms kan de borst ongevoelig aanvoelen, maar dat is meestal tijdelijk.
Na vier dagen kan je opnieuw je dagelijkse activiteiten hervatten. Met een goede bh kan je zelfs terug sporten na enkele dagen, maar de meeste bewegingen blijven wel een maand lang pijnlijk. Het uiteindelijke resultaat bereik je na ongeveer twee maanden.
Mogelijke complicaties: vlak na de operatie kan er mogelijk een hematoom optreden. Op middellange termijn kan in zeldzame gevallen een infectie optreden die een verwijdering van de prothese kan vereisen. Op lange termijn kan er mogelijk een lek optreden, en zeker als het onopgemerkt blijft, kunnen er silliconomes (ontstekingsreacties in de vorm van harde bollen) gevormd worden.
In geval van zwangerschap of borstvoeding is het beter om zes maanden te wachten na de borstoperatie. De prothese verhindert de borstklier namelijk om melk aan te maken.
Prijs: tussen 4 000 en 8 000 euro, afhankelijk van de reputatie van de chirurg.
2. Een verzakte borst liften
Een verzakte borst komt vaak voor na een zwangerschap. Het lijkt alsof de borst plots ‘leeg’ is geworden. In andere gevallen blijft het volume behouden, maar gaat de borst steeds meer hangen.
De protheses: de gewone protheses zijn bedoeld voor kleine, ingezakte borsten, maar verplaatsen de tepel of het tepelhof niet.
De plasty prothese: bij uitgezakte borsten is het wel vereist om de huid terug op te spannen om de tepel en het tepelhof terug op een goede hoogte te plaatsen.
Een lifting zonder protheses: vrouwen die nog voldoende volume hebben, maar toch een lift willen, kunnen een procedure ondergaan met een eenvoudige incisie rond het tepelhof. Mogelijke complicaties zijn een slechte genezing of een duidelijk zichtbaar litteken. Om dit te vermijden wordt de incisie best beperkt tot de periareolaire cirkel.
In het geval van zwangerschap of borstvoeding doen we dezelfde aanbevelingen zoals bij een prothese.
De prijs: 5 000 tot 8 000 euro.
3. En wat met vetinjecties?
Lipofilling wordt vandaag steeds vaker toegepast. De behandeling is enkel geschikt voor jonge vrouwen, vanwege de groeifactoren in het vet die de groei van een tumor kunnen stimuleren.
Het vet, verkregen via een liposuctie in de dijen, wordt in kleine hoeveelheden opnieuw geïnjecteerd onder de huid. Men kan tot 300 cc per borst injecteren, maar 20 tot 50 % van dat volume verdwijnt opnieuw in de eerstvolgende weken. Meerdere sessie kunnen vereist zijn voor een mooi resultaat.
Het risico: infecties, microcalcificaties (witte kalkvlekjes) en de vorming van vetcysten…
Een Amerikaans systeem (BRAVA) zou lipofulling optimaliseren. Het dragen van een soort medische zuignap gedurende een maand zou de inname van het vet in de borst namelijk verbeteren. De techniek is bij ons echter nog niet wijdverspreid.
De prijs: vanaf 4 000 euro.
